Een paar jaar geleden ontmoette ik een vorig leven in Afrika, in de relatie met mijn toenmalige lief tijdens helende seksualiteit. Het was het leven van het meisje Cleopatra en Babaji, de man die haar redde van de dood na een groepsverkrachting van soldaten. Ik schreef er destijds twee blogs over, hier en hier het vervolg. Daarna stopte de informatie vanuit de kosmos. Toen ik de relatie met mijn lief afgelopen zomer verbrak, kreeg ik opnieuw bezoek van de ziel van Cleopatra. Ze was bang dat nu de relatie voorbij was, ik haar leven nu niet zou delen met de wereld en smeekte me om haar verhaal podium te geven. Ik beloofde het haar, maar zei haar dat ik niet alles wilde herbeleven en ze vertelde me hoe haar leven destijds met Babaji was afgelopen. Het was een indrukwekkend verhaal. Vervolgens kreeg ik in de loop van de week de uitnodiging van mijn soulteam om naar Zanzibar te gaan. Daar had het leven plaatsgevonden. Ik zou er herinneringen ophalen voor het boek over Cleopatra en Babaji, maar vooral mijn eigen verloren krachten terug gaan halen.
Ontmoeting met ‘de soldaten’
Vakantie had ik nog niet gehad deze zomer en dus besloot ik de roep van het universum om naar Zanzibar te gaan, te volgen. Het werd een bijzondere helingsreis. Het paradijselijke eiland Zanzibar ligt in Afrika, voor de kust van Tanzania en de temperaturen zijn er heerlijk zwoel. Het is bijzonder hoe het gaat met energie van vorige levens. Mijn lichaam herkent als vanzelf de mensen en de plekken die in dat leven betrokken waren, doordat het dan als een gek begint te trillen. Zo ontmoette ik de soldaten van destijds die nu in dit leven hele gewone mensen waren: de eigenaar van een koffietent, een kunstschilder, een kok en de eigenaresse van een winkeltje dat schilderijen verkocht. Het waren bijzondere ontmoetingen die mij veel vreugde gaven. Want het is altijd weer bijzonder om te voelen hoe je met iemand verbonden kunt zijn die je nog nooit eerder ontmoet hebt, in dit leven althans.
Op zoek naar de plek van Babaji en Cleopatra
Natuurlijk was ik ook nieuwsgierig naar de plek waar destijds het huisje stond van Babaji, daar waar het deel van mijn ziel als Cleopatra zo lang geleden gewoond had. Enkele dagen voor vertrek naar huis, hoor ik van Cleopatra dat het zo’n 12 kilometer ten Noord oosten van Stone Town is. Ik kijk op google maps en kom bij het dorpje Koani uit. Ik maak er een foto van en er blijkt ook een moskee te zijn. Met de vraag van mijn team of ik die ook wil bezoeken. U vraagt wij draaien.
Het grootste gedeelte van het boek dat ik aan het schrijven ben gaat over helende seksualiteit en de spirituele leiding die Babaji ervaart. Tijdens het schrijven in Nederland kwam ik niet verder. Cleopatra liet me weten dat het vanzelf zou komen als ik eenmaal op Zanzibar was. Nu voelt het als belangrijk om ook de woonplek van destijds bezocht te hebben.
Op zoek naar hulp
Maar de vraag is: hoe kom ik er? Ik besluit om Keisy te vragen, een jongen die ik de eerste dagen in het park van Stone Town ontmoette. Hij heeft een auto en kent mijn fysieke en emotionele reacties op energie. Op wonderbaarlijke wijze verscheen hij toen ik een enorme energetische en emotionele reactie had en op een vensterbank zat te huilen, op de plek waar destijds de verkrachting van Cleopatra in Stone Town plaats had gevonden. Hij vergezelde me vervolgens tevens naar de Slave Market, waar hetzelfde gebeurde. Maar nu blijkt er wat miscommunicatie. Keisy zit bij vrienden in het noorden en hij stuurt daarom een vriend van hem. De jongeman heeft een taxi. Ik ben blij maar als hij er is, blijkt dat hij slechts twee woorden Engels spreekt. Oeps!
Communicatie zonder woorden?
Hoe kan ik deze taxichauffeur die vast niets weet van vorige levens, uitleggen dat we onder leiding van mijn gidsen en Cleopatra op zoek gaan naar een plek waar ik 144 jaar geleden tijdelijk gewoond heb en waar ik waarschijnlijk door geraakt zal worden? Ik vraag hem Keisy te bellen en geef hem instructies wat tegen de chauffeur te zeggen. Ik wil me namelijk veilig kunnen voelen, anders kan ik geen contact maken met mijn team. Maar ik wil hem ook niet bang of bezorgd maken met mijn fysieke en emotionele reacties. Ik geef de telefoon weer aan de chauffeur en hoop maar dat het goed overkomt. ‘Just trust and surrender’, zeggen mijn gidsen. Ik geef me over aan Gods wil.
Overgave en vertrouwen
Zwijgend rijden we over de weg. Ik geniet van al het groen, de kleurige kleding van vrouwen en kinderen, van fruitstalletjes langs de weg en van de bussen vol mensen die we passeren. Het kost me wel moeite om mijn zorgen los te laten, als hij na tien minuten langs de kant van de weg stopt om te plassen. ‘Wildplassers zijn er overal ter wereld,’ zeggen mijn gidsen als hij weer in stapt. Ze laten me weten dat ik me alleen maar hoef over te geven aan het proces, durf je te vertrouwen? Ik geef me over.
Aangehouden door politie
Na een tijdje naderen we een groep lopende soldaten en dan worden we aangehouden door de politie. De masculiene energie van de soldaten komt zo heel dichtbij. Ik heb geen idee wat er aan de hand is. Mijn taxichauffeur lacht zijn hagelwitte tanden naar mij om me gerust te stellen maar is duidelijk geïrriteerd over de houding van de politie. Na een fel gesprek moet hij mee naar binnen en hij laat mij in de taxi achter. Mijn lichaam trilt als een gek en als het schudden vele minuten later stopt, hoor ik van mijn gidsen dat de chauffeur nu snel terug zal komen. Dat is gelukkig ook zo.
Hij heeft een bekeuring gehad van tweeduizend shilling (bijna 5 dollar) omdat hij geen bordje taxi op het dak had. Hij lacht naar me als we weer verder rijden. We komen nu langzaam in de buurt van Koani. Ik vraag hem langzamer te rijden als we het dorp in rijden en uiteindelijk vraag ik hem te stoppen. Ik moet uit de auto, mijn voeten moeten de grond raken. Ik sta te schudden als een gek, mijn linker been trekt steeds op en ik buig steeds voorover alsof ik kramp heb in mijn buik. Het lijkt wel alsof ik spasmen heb. De taxichauffeur maakt zich zorgen. Hij komt uit de auto, are you okay? Ja ik ben oké. Het is maar energie en het doet geen pijn. Het duurt gelukkig maar een paar minuten. Ik besef me wat een idioot gezicht het moet zijn dat ik buiten naast de auto sta te kreperen, zo lijkt het maar terwijl er in werkelijk er is niets pijnlijks aan. Net als een röntgen foto vroeger, bedenk ik me nu.
Op zoek naar de moskee
We rijden weer verder, op zoek naar de moskee die bij het plaatsje ligt. Dat is nog een hele toer. De naam van de moskee die Google Maps zo mooi aangaf, herkent niemand. Maar het mooie is dat iedereen lijkt mee te denken. Twee jongens stappen in de taxi om de weg te wijzen. We worden steeds verder de bush bush in gestuurd, op een weg die steeds smaller wordt vol kuilen zit. Ik ben heel blij dat ik niet zelf rij want ik had de auto al lang in gort gereden vermoed ik.
We worden naar een lokale moskee gebracht. Het zet er uit als een klein, vervallen kerkje. Maar daar moeten we wachten want de plaatselijke verantwoordelijke moet toestemming geven om naar binnen te kunnen. Die wordt tevoorschijn getoverd. Maar hij komt vertellen dat de oude moskee geen dienst meer doet als moskee, en alleen nog gebruikt wordt door de vrouwen die er les krijgen. Ik zie door het raam het alfabet op een muur geschreven. De vrouwen die in de ruimte zitten knikken heel vriendelijk en al die tijd dat ik buiten sta te wachten, sta ik te schudden.
I am going home!
Het is bij een oude mangoboom naast de kerk waar de tranen over mijn wangen rollen omdat Cleopatra me influistert: I am Home, I am going home! Ze laat me weten dat het huisje hier in de buurt was, maakt niet uit precies waar want mijn energie wordt mijlen op afstand herkend en komt als vanzelf naar mij toe in plaats van andersom.
Nog een moskee
We stappen weer in de taxi met zijn allen want er is nog een moskee, of ik daar dan naar toe wil. Mijn gidsen hadden al aangegeven, ik zou twee plekken bezoeken en misschien drie als mijn lichaam het zou toestaan. De jongens zijn zo behulpzaam en welwillend te helpen dat ik al ja heb gezegd voor ik er erg in heb. We rijden terug, weer de verharde weg op en de taxi stopt bij een andere moskee. Het is een vierkant gebouw wat in het niets lijkt op de grote kleurige moskee zoals ik ze ken van televisie en Turkije maar dit is ook gewoon een heel klein plaatsje ergens in het binnenland van het eiland Zanzibar. En de moskee draagt ook niet de naam zoals die op Google maps staat.
Toestemming van de imam
Opnieuw wordt me gevraagd te wachten, want wederom moet de verantwoordelijke imam, toestemming geven. Na een tijdje wachten is hij daar dan. Een oude, bijna tandeloze man met grijs-wit haar, met een witte verschoten mannenjurk en kapotte sandalen neemt me peinzend op. Ik heb in mijn tas een sjaal gepakt en over mijn schouders gelegd. De imam praat met de jongens. Een van hen spreekt Engels en treedt op als vertaler. Ik hoor ze met hem praten en dan stellen ze mij zijn vraag: wat is het probleem dat ik heb waarom ik de moskee in moet? Waarom wil ik naar binnen?
Probleem, denk ik, ik heb helemaal geen probleem! Alle ogen zijn op mij gericht, gespannen en nieuwsgierig naar het antwoord wat ik zal geven, alsof ik wel het juiste antwoord moet geven. De lading van de vraag voelt zoveel groter dan die van een toeriste die zo nodig een moskee in moet. Ik weet niet waar het vandaan komt, als ik antwoord en de tranen in mijn ogen voel schieten.’Er is zoveel oorlog in de wereld vanwege de verschillende religies,’ zeg ik en dan hoor ik het mezelf zeggen: ‘I Just want to pray, ik wil naar binnen om te bidden voor vrede tussen alle landen en alle religies.’ Mijn tranen werken onmiddellijk. Ik zie de mannen verzachten en de jongen geeft de vertaling nu met gedempte stem aan de imam.
Natuurlijk mag ik naar binnen om te bidden! Maar ik moet wel volgens de regels mijn handen, gezicht en voeten wassen en mijn schoenen uitdoen. Ik loop naar de wasplek, en bevochtig mijn handen, voeten en gezicht. De vertaler laat me weten dat de imam wilde weten of ik moslima ben en ze hadden ja gezegd, omdat ze wisten dat ik anders niet naar binnen zou mogen. De vertaler zelf was trouwens katholiek, een van de uitzonderingen op het vrijwel islamitische Zanzibar.
Bidden voor wereldvrede
Dan stap ik de witte ruimte binnen. Het is een zaal van pakweg 12 bij 8 meter, bedekt met beige vloerbedekking en ergens in het midden van de lange zijkant liggen een paar gekleurde matjes. Voor de rest is het volledig kaal binnen, met een ventilator aan het plafond. In het midden van de ruimte val ik op mijn knieën, en vouw ik mijn handen bij elkaar. Ik voel me op en top vrouw en de bruid van God, daar op mijn knieën in de moskee, met mijn witte kanten jurk en pofbroek, en kanten sjaal om mijn schouders. Dan begin ik spontaan te huilen. Ik ben ineens ontzettend geraakt door alles, en ik huil om alle oorlogen die er al zijn geweest vanwege het verschil in religies en om alle mensen die in gevechten gestorven zijn.
De bruid van God
Ik huil om Babaji en Cleopatra en om alle vrouwen en kinderen die in oorlogen verkracht en vermoord zijn. Het zweet parelt langs mijn gezicht en vermengt zich met mijn tranen. Ik veeg ze uit en het is alsof ik mijn gezicht, daar midden in de moskee, nog een keer was. Dan vragen mijn gidsen me om mijn hart te verbinden met de harten van de wereldleiders. Ik verbind me met Trump, met Poetin, en dan weet ik echt niet meer welke wereldleiders we nog meer hebben of welk continent ik moet hebben. Ik ben overmand door alle emoties en tranen. ‘Wij zullen het voor je doen,’ laten mijn gidsen me weten. Ik voel dat er van alles gebeurt op mijn rug op de plek van mijn hart maar door alle emoties lukt het me niet om in die dimensie mee te kijken. ‘Later zullen we je het laten zien,’ stellen ze me gerust.
Dan hoor ik dat het klaar is, dat ik richting vliegveld mag gaan, om te eten. Ik maak snel een paar foto’s, het voelt een beetje vreemd om te doen, terwijl de jongens buiten staan te wachten en te praten. Ik mag buiten zelfs nog een foto maken van de moskee zelf en dan nemen we afscheid van de jongens die met ons meegedacht en gezocht hebben. We brengen ze terug naar de plek waar ze ingestapt zijn en ik neem nog een foto van hen, die zomaar zo behulpzaam waren.
We bellen opnieuw met Keisy. Ik vertel dat ik in de moskee ben geweest en dat mijn missie er op zit. Ik ga van daaruit rechtstreeks naar het vliegveld. Ik moet nog eten naar nog een stop ik Stone Town om hem zo nodig te ontmoeten en om iets te eten, lijkt me iets teveel van het goede. Volledig ontspannen laat ik me naar het vliegveld brengen. Ik neem afscheid van de taxi chauffeur en betaal hem het overeengekomen bedrag. Mijn laatste shilling geef ik uit aan een pizza en bier in het restaurant van het vliegveld waar ik de enige gast ben.
Het transformatieproces
Twee dagen later, als ik weer in Nederland ben, laten mijn gidsen me zoals beloofd, tijdens een meditatie zien wat er gebeurd is met me, in de moskee. De wereldleiders waar ik me mee verbonden heb, hebben een spiraal van zwarte energie uit mijn hart gehaald, en een gouden spiraal terug geplaatst. Het is bijzonder om te zien dat ik nu iets ontvang vanuit de verbinding met de zielen van de wereldleiders, terwijl voorheen ik procesmatig voor hen bezig was. Elk chakra, een wiel van energie, heeft een voor- en achterkant. De voorkant staat voor de gevoelskant, de achterkant voor de wilskant.
Heling van het hartchakra
De spiraal lijkt op de spiraal die ik als ondergrond geschilderd heb op een van mijn schilderijen. Het is het schilderij over mijn gewenste relatie met geld in de wereld. Want geld is er niet om op te potten en voor jezelf te houden, of om je macht uit te oefenen op anderen, maar om vanuit mij en mijn creaties naar de wereld te gaan, als mijn bijdrage aan het creëren van een betere wereld…
Vandaag, weer eenmaal terug in Nederland en uitgeslapen, voel ik me krachtig en sterk. Ik heb reuze veel zin om te ondernemen en mijn kennis, kunde en ervaring op het gebied van liefde en innerlijk leiderschap, in te zetten voor anderen.
Teveel mensen hebben nog last van hun innerlijke slaaf of slavin, of durven zichzelf niet te laten zien als krachtige leider. Kun jij hierbij hulp of begeleiding gebruiken, of raakt dit bericht jou? Maak gerust een afspraak voor een verhelderingsgesprek of bel me vrijblijvend voor meer info 06-45550680 (kantooruren).
Vandaag is er een onverwachte ontmoeting met het verleden. Ik loop door de nauwe straatjes van Stone Town en fotografeer een aantal prachtige deuren. De verschillende religies hebben hun eigen specifieke deuren: Hindoeïsme, Christendom en Islam. Dan kom ik bij een groene deur, een kruispunt van een paar kleine straatjes en daar word ik plotseling overvallen door een enorm verdriet. ‘This is where it happened’, fluistert Cleopatra in mijn oor. Cleopatra is de ziel van mijn vorig leven, het meisje van 12.
Wederom reis ik Wim achterna. Deze keer zit hij twee maanden op Hawaii zit om vrijwilligerswerk te doen op de prachtige Dragon Fly Ranch en natuurlijk om te genieten van al het moois dat het eiland brengt. Ik wil hem zo lang niet missen en mijn hart zegt duidelijk JA als ik blind test of het de bedoeling is dat ik naar Hawaii ga. Ik boek een ticket, wat ik spannend vind want Hawaii is nu niet de goedkoopste plek ter wereld en op het moment dat ik de reis boek, heb ik nog geen idee van welk geld ik mijn verblijf ga betalen en waar ik zal verblijven. Ik vraag hulp aan mijn gidsen. Als zij vinden dat ik er hoor te zijn, zorgen ze er ook maar voor dat er voldoende geld is als ik vertrek. Ik ben vol vertrouwen en draai gelukkig goede weken met mijn bedrijf, in de maand voordat ik ga. Met een gerust hart vertrek ik uiteindelijk.
Op het wandelpad is een splitsing: gaan we naar dit monument of naar een ander in de andere richting? Ik vraag het mijn lichaam; ik moet toch echt bij het monument van de koning zijn. Daar was hij geboren. De overblijfselen van zijn koninkrijk liggen er nog.
Het is nog een kilometer lopen. De ruïne op zich stelt niet zoveel voor. Het zijn rijen van op elkaar gestapelde stenen, in een rechthoek geplaatst waardoor je er eigenlijk niet echt in kunt. Je kunt de binnenmuur in maar in het centrum is het gesloten. Er staan borden dat het verboden is om op de muren te klimmen. Tja.
Het voelt alsof ik een vrouw ben, een dienares. Zo’n vrouw die altijd voor hem klaar stond en die niets te zeggen had. ‘I will suck your dig every day’ komt in me op. Ik moet lachten om mijn eigen gedachte. Maar het meest hilarische is het antwoord van mijn gidsen: ‘No Leonie, that part was taken out, as he was impotent’. Ik schiet in de lach. Dit zijn de dingen die je niet leest op Wikipedia! Wat een leven heb ik, om zo in een andere film te zijn!
Ik loop de binnenste ring in, en loop nu tussen twee rijen stenen, links en rechts van me. Ik wil midden in ‘het gebouw’ zijn, of althans de resten ervan. Dus ik doe wat niet mag: ik klim over de muur op de plek met het minste hoogteverschil.
Als het proces bijna klaar is komt steeds de volgende woorden door: ‘reclaiming your dignity’. Ik word uitgenodigd mijn hart te verbinden met het hart van Celeste Brianne Satie, mijn soulsister uit Amerika. Wat ik hier doe is blijkbaar niet alleen voor mij, maar ook voor andere vrouwen. Verloren zielendelen terughalen, verloren krachten terug ontvangen, zo voelt het. Ik weet niet waar ik ben, in welke film maar ik begrijp wel dat de machtige man die ik ‘diende’ op een verschrikkelijke manier de frustratie van zijn impotentie op me botvierde. De ziel van deze vrouw in dat leven is nu klaar om een nieuw leven te beginnen, hoor ik. Een leven in vreugde en voorspoed. Een leven waarin zij als vrouw wordt geëerd. Terwijl ik dit opschrijf hoor ik: ‘exactly, and this is what will happen to Celeste as well’. Ik glimlach. Ik gun het haar zo!
Als ik terugloop vertel ik het aan Wim. Het voelt niet echt als een vorig leven van mij, maar veel meer als iets vanuit het collectief dat ik gedaan heb, vertel ik hem. Het voelt als een opening voor meer vrouwen en niet alleen voor mij. Een eindje verderop komt het volgende door, terwijl de energie mijn handen laat strekken:
Nu ik terug ben op een plek met internet word ik toch wel nieuwsgierig naar die Koning. Op 
Het schrijven over mijn intense ervaringen met de vorige levens in Dolce Acqua doet me goed. Het zorgt ervoor dat er ruimte in mijn hoofd komt en ik voel me lichter. Blijkbaar is het de bedoeling dat ik het deel met de wereld.
Terug in Nederland laat Manon me weten dat ze in een enorm grote boosheid zit. Het is een boosheid die ze niet kent van zichzelf en die ontstaan is tijdens onze week in Dolce Acqua. Op Facebook schrijft ze er op 27 december het volgende over:
De nacht nadat ik mijn zusje liet prostitueren voor geld, verzon ik de list om de prinses te pakken te nemen. Ik was boos op haar, de koning en de koningin die al het geld van de wereld hadden. Ik voelde me onwijs tot haar aangetrokken en ik verlangde er naar om net zo rijk te zijn als zij en haar familie en genoeg te eten te hebben. De list slaagde zo goed dat ik de volgende dag al ‘beet’ had. Op het laatste briefje schreef ik de datum en de tijd: 26 juli 1497 om 20:15 uur, in het steegje… Ze kwam en ik trok haar vanuit de trap onderuit en daar viel ze neer. De rest van het verhaal is bekend. 
Het duurt een paar dagen. Op 17 december ga ik wandelen. Bij de heilige drie-eenheid, zoals ik de drie prachtige bomen noem, moet ik huilen. Wat is de boodschap van dit alles? Ik begrijp niet waarom ik het zo lastig vind om me te verbinden met Wim. Ik voel de afstand tussen ons en ik wil de brug tussen ons slaan maar weet niet hoe. Mijn gidsen nodigen me uit om naar de brug te lopen. Het is een klein bruggetje over een beekje. Ik loop er naar toe en daar staat ze. Het is een gouden engel met prachtige grote vleugels.
Ik loop terug naar de boom. Ik kijk naar de gigantische wortels van de boom, naar de takken. De priester moet ook zijn achtergrond hebben. Hoe was zijn familie? Waar komt hij vandaan? Wat was zijn verleden? De boom neemt de plek van de priester in en ter plekke interview ik hem. Daardoor ontvang ik de volgende informatie:
Maar het bouwen van een kerk kostte geld en was duur. Op een dag kwam de koning naar hem toe en gaf aan dat hij een manier moest vinden om meer geld binnen te krijgen voor de bouw van de kerk en het kasteel. Wat als we de geestelijke gehandicapten nu eens lieten werken als prostituees, suggereerde hij. Het zou de mannen stoppen om voor hun seksuele behoeften naar hun kinderen te gaan. Voor het meisje zou het vanzelf wennen. Ze was immers gehandicapt en zou er niets van weten. Bovendien was ze blind. 
Die nacht lag de priester te tollen in zijn bed. Hij overwoog om het niet te doen, maar zijn droom over de wereld beter maken was te sterk. Bovendien gaf een kerk hem meer status en macht en het zou geld opleveren bij machthebbers en rijke boeren die bij hem hun zonden kwamen bekennen. Hij besloot om het meisje zelf te ontmaagden. Geen dronkelap als eerste keer. Hij zou zijn hart openen en verbinding maken met God als hij het met haar deed…
Ik kijk opnieuw in een spiegel, besef ik meteen. Ook ik heb het verlangen dat seksueel misbruik ophoudt en dat mensen die seksueel misbruikt zijn, kunnen helen zodat vrijen weer fijn en plezierig wordt. De priester wilde in dat opzicht iets betekenen voor de wereld. Hij wilde veranderingen bewerkstelligen op zijn eigen manier, in zijn tijd, met de omstandigheden van toen. Ik wil het ook op mijn eigen manier doen en zoek naar een weg… Pffft!
Twee dagen later ga ik met Manon en Wim naar een dag 
Hij vertelt me dat hij me nu pas kan zien. Dat hij me niet gezien had. Dat we dit eerder hebben gedaan, in Egypte, duizenden jaren geleden. Dat hij me toen niet zag. Dat hij destijds alles naar zich toe trok waardoor in de piramide alle energie uit elkaar spatte en hij alleen eindige, zwervende door de woestijn. Nu zijn we verder gegaan waar we toen gestopt waren, omdat hij dat onmogelijk had gemaakt. Nu hebben we kunnen afmaken wat destijds niet kon gebeuren, omdat hij me niet zag. 
Ik kan niet wachten om dit te gaan ontdekken maar ik weet ook dat we allemaal onze eigen tijd nodig hebben om alles wat we tot nu toe hebben ervaren, te verwerken. Desalniettemin kijk ik er naar uit deze ervaringen te delen met de wereld en deze integratie van innerlijke man, innerlijke vrouw en innerlijk kind, en de energetische, traumatische wonden die we allemaal vanuit onze oorsprong met ons meedragen, kunnen helen op een zachte en liefdevolle wijze. We zullen dit deel zeker integreren in de training van juni 2016, in Franktijk, waar Manon en ik als leiders zullen deelnemen. Wordt vervolgd!
It’s the tone of your voice that will set you free
Manon krijgt veel informatie door tijdens de 5 healingen die ze me deze week op afstand geeft. De informatie is aanvullend en ondersteunend in wat ik ervaar. Ik ben zo blij dat ik het niet alleen hoef te doen en ik ervaar het als magisch. Ik maak een energetisch reisje naar de Akasha Kronieken, de energetische bibliotheek waar mijn levensbestemming ligt opgeslagen. Ze geeft me informatie over mijn verbinding, of beter gezegd mijn verstrikking met mijn zielsliefde die ik onlangs heb losgelaten. De ontmoeting met zowel Bri als met hem was een zielsafspraak. De herkenning van de zielendelen die ik van hen in mij droeg, was voor hen voldoende. Zij kregen hierdoor het gevoel dat ze ‘klaar’ waren.
Als we op de laatste dag van ons verblijf in St. Baume aankomen, schijnt de zon. Het is een half uurtje lopen naar de top van de berg waar de grot is waar Jezus en Maria tijdens het leven zouden zijn geweest. Als we een beetje doorlopen, zijn we er om 15:00u, zegt Wim. ‘Nee hoor, zeg ik, we zullen om precies 15:15u daar zijn.’ Ik weet niet waar ik het vandaan haal. We passeren een boom met het getal 5 erop. Ik denk weer aan de 5 leiders van de zomertraining en ook aan de 5 religies. We gaan ze verbinden tot een geheel: De Liefde. Ik weet het zeker!
Als ik de grot binnenkom, word ik als een waanzinnige naar achteren getrokken. Daar zie ik een groot wit beeld. Het is een beeld van drie vrouwen. Er staat een bidstoel voor het beeld. Ik kniel er op neer en ik moet ontzettend huilen. Mijn lichaam schudt als een gek, het is maar goed dat ik zit. Ik kijk naar het beeld van de drie vrouwen. Wie zijn ze? Ik sluit mijn ogen. Het is Sherida, een vriendin en collega van me die ook mee is geweest naar Rennes le Chateau, het is Manon en het is de vrouw van mijn zielsliefde. Ze zijn hier om mij te helpen. Ik blijf maar huilen. Het verdriet is te groot. Ik kijk naar mijn buik, naar mijn navel en het strengetje dat er nog aan bungelt.
De vrouwen leggen hun hand op mijn navel. Eerst Sherida, dan Manon en dan de vrouw van mijn zielsliefde. ‘Wil jij het doen?’ vraag ik Manon terwijl ik haar de schaar geef. Ik kan het niet zelf. Het is te moeilijk en te pijnlijk. Dat doet ze. De vrouw van mijn zielsliefde legt haar hand op mijn wond. Het is gebeurd. Het laatste stukje verbinding is nu werkelijk afgeknipt. Het huilen wordt langzaam minder totdat het stopt.
Dan sta ik op en ga ik naar een ander, dieper gelegen gedeelte in de grot. In mijn hand hou ik een steen vast. Het heeft de vorm van een driehoekig hartje. Deze steen is verbonden met mijn jeugdliefde die op deze dag geopereerd is aan zijn hart… Ik ben niet voor niets in Italie. Ik weet het. Voordat ik de trap afga, wordt me gevraagd om een gebed op te zeggen. Ik bid dat alle mensen en alle religies verbonden zullen worden door eenheid: De Liefde. No more wishes.
Dan verken ik de rest van de grot. Er is een gedeelte dat me angst aanjaagt. Het is het gedeelte waar allerlei relikwieën staan. Ik loop er langzaam naar toe. De energie is onheilspelbaar. Ik huiver. Mijn lichaam begint weer als een waanzinnige te trillen. Ik weet dat dit gaat over het leven van Jezus en Maria Magdalena. Ze zijn hier geweest. Ik voel het. Was de plek oorspronkelijk bedoeld als plek voor heling en genezing, voor gebed, voor terugtrekken… er is hier meer gebeurd dan dat.
Langzaam loop ik in de richting van het beeld van een engel. Het is alsof mijn voet aarzelt en geen stap verder wil zetten. Ik begrijp niet waarom. Ik blijf een tijdje staan, al tappend met mijn rechter voet. Mijn voet wil niet echt verder, alleen mijn teen raakt steeds even de grond. Het is alsof de engel me wil waarschuwen: Weet je het zeker? Toch voel ik dat ik verder moet. Ik weet niet waarom. Ik moet weten wat er gebeurd is. De wereld moet het weten. Dit is mijn taak. Dit heb ik op me genomen. Dit is waarom ik hier ben.
Als ze de grot weer verlaten, vergeeft Jezus het hen. Dat doet hij hardop. Hij zegent de verkrachter bij het weggaan en zegt dat hij in hem zichzelf herkent. De man kijkt hem heel even aan alsof hij volslagen gek is, en loopt dan weg, de grot uit. Maria buigt zich met anderen meteen over de gewonde vrouw. Het wordt stil in de grot. De mensen fluisteren zachtjes en de vrouw kermt van de pijn. Het duurt vijf dagen. Door de heling die Jezus en Maria Magdalena brengt, is ze na vijf dagen verlicht en een nieuw mens geworden. Dat is wat deze Christusenergie doet… Ik denk aan mijn jeugdliefde die deze ochtend geopereerd is aan zijn hart. Ik hoop maar dat het allemaal goed gaat met hem en dat het geen vijf dagen gaat duren.
Als we er aan komen nadat we een trap zijn afgedaald, staat er een groep Fransozen, die onderwijs krijgen over de crypte. Ik versta er niks van wat ze zeggen. Mijn lichaam reageert echter meteen. Ik sta helemaal stijf, alsof ik in een dwangbuis wordt geplaatst. Het gevoel dat ik er bij krijg is dat ik als een raket de lucht in wordt geschoten. Het wordt heel licht in mijn hoofd. Het is een prettig gevoel en mijn buik begint weer te trillen. Ik laat het maar gebeuren. In gedachten zing ik het lied van de zee… het is alsof ik het lied zing voor Maria Magdalena, de vrouw die door de kerk verbannen werd.
k loop door de basiliek. Mijn armen en lijf gaan in de ISIS-houding: mijn armen strekken zich recht naar achteren en ik ga door mijn knieën. ISIS is een Egyptische godin. Ze is de moedergodin die symbool staat voor vruchtbaarheid, ze is de godin van de maan en de sterren. Manon had me verteld over de ISIS-energie die ik met me meedraag: onverschrokken, daadkrachtig, vurig en gedurfd. Ik voel dat de energie zich verbindt met Maria Magdalena. Het is een initiatie van een verbinding tussen twee religies, zo voelt het: De Islam en het Christendom…
Volg mij op....