Het is inmiddels alweer meer dan drie jaar geleden dat ik een bericht geplaatst heb op deze site. Onlangs kreeg ik weer de jaarlijkse factuur van bijna €400, en ik dacht: waarom heb ik hem eigenlijk nog in de lucht? Ik doe er niks meer mee en hoeveel mensen bekijken deze site nu eigenlijk? Maar mijn gidsen waren er duidelijk over: gewoon zo laten. Niet wegdoen. Oké dan.
Afgelopen week had ik weer een client in mijn praktijk die ontdekt had dat ze borstkanker had en in het keuze proces zat van behandelingen. Ze was vanwege een andere reden bij me gekomen maar in de sessie ging de aandacht toch vooral uit naar de borstkanker, de spirituele oorzaak ervan, de keuzes rond behandeling en de spirituele heling. De ziel van mijn oma was er bij om het proces te begeleiden. Zo gaaf was dat!
Wond van oorlog en seksueel geweld
Want ja, de wond van oorlog en seksueel geweld huisde niet alleen in mijn moeder, maar ook in mijn oma zo bleek afgelopen zomer. Het helingsproces met mijn oma, dat er voor mij uitzag als een ordinaire griep, duurde een dikke week en nog een week om aan te sterken. De ziel van mijn oma ging naar de Healing Fields, een plek in het universum waar zielen elkaar helpen te helen. Want mijn oma wilde opnieuw incarneren maar dan wel als een vrije ziel en zonder alle emotionele pijn die ze nog bij zich droeg. Overigens had mijn oma ook borstkanker.
Ik mocht er getuige van zijn en ontving ook een healing van haar. Ik zat in de film en keek hoe de groep vrouwen mijn oma hielpen. Op woensdag 13 november 2024 geef ik samen met soulsister en collega Sophie Verheij een vrouwentraining rond heling van de moederwond. Hier lees je er meer over.
Het verhaal van mijn oma
Oorlog en seksueel geweld zijn namelijk met elkaar verbonden en mijn oma vertelde me afgelopen zomer wat haar is overkomen in de oorlog. Voor de allereerste keer want ze had het gebeuren nog nooit met iemand gedeeld bij leven! Over het helingsproces lees je vanaf december 2024 drie maanden lang in het maandblad ParaVisie magazine. Je kunt de nummers er ook online los bestellen.
Intergenerationeel trauma
Zo dragen we dus onverwerkt emotioneel trauma over aan volgende generaties… en ben ik als karmadrager degene die het proces mag keren zodat het familieysteem geheeld wordt. Mijn oma liet me na afloop weten dat het familiekarma nu geheeld is en daar ben ik super blij mee!
In 2022 is mijn biografie De Karmadrager – bevrijding van seksueel geweld door de eeuwen heen’ verschenen bij Paris Books. Het boek maakt veel los bij mensen en ik heb naar aanleiding daarvan al veel mensen in mijn praktijk gezien die net als ik worstelden met overgedragen intergenerationeel trauma.
De sessie afgelopen week was een vruchtbare sessie omdat de client inzicht kreeg in de kracht van het lichaamsbewustzijn en dat jouw lichaam je precies aangeeft wat het nodig heeft voor genezing. Uiteraard is het een heel proces waar je dan nog doorheen moet gaan maar ik ben blij dat deze website toch weer van betekenis is geweest. Dus voorlopig blijft ie nog in de lucht….
Veel inspiratie met het lezen.
Liefs,
Leonie
Vanochtend fietste ik naar de huisarts voor de uitslag van de verwijdering van de moedervlek op mijn linker arm en om de hechtingen te laten verwijderen. Al die tijd was ik er van overtuigd dat het niets was. Ik had immers mijn ‘huiswerk’ gedaan, vorig jaar de moedervlek onderzocht op de boodschap en de onderliggende energie verwijderd. Ik had trouw de boodschappen van mijn lichaam gevolgd en ging regelmatig naar de natuurgeneeskundige voor een check en extra supplementen om mijn lijf in balans te houden. Hoe blijf ik gezond, is de leidraad in mijn leven en daarbij volg ik het weten van mijn hart. Dát is wat ik leerde van mijn genezingsproces van borstkanker in 2011.
‘Verheug je maar vast op een mooie fietstocht als je straks terugkomt, Leonie’ hoor ik mijn innerlijke stem. ‘Verheug je op de vreugde die je straks zult voelen. Verheug je op het licht.’ Normaal spreekt mijn soulteam in het Engels tegen me, maar soms is het Maria Magdalena met haar zalvende stem die me in het Nederlands toespreekt. Ik probeer het voeden van angstige gedachten te stoppen door bewust te ademen, want met dat voeden van angst ben ik op weg naar paniek, voel ik. Er is pas reden tot paniek als de uitslag niet goed is, zeg ik tegen mezelf. Maak een pas op de plaats, Leonie. Al ademend probeer ik mijn gevoelens onder controle te krijgen. Vervolgens registreer ik de weerstand in mijn buik, bij de gedachte dat ik opnieuw een medisch traject in zou moeten, mocht het toch een melanoom zijn, zoals mijn zus vreesde. Ik heb er zo geen zin in! 
Het is inmiddels alweer meer dan zeven jaar geleden dat ik borstkanker ontdekte en mijn genezingsproces in ging. Controles bij de oncoloog heb ik niet meer. Wel ga ik bijna ieder jaar naar de natuurgeneeskundige 
Vorig jaar was ik in de zomer op een biodanzaweek, toen ik op de derde dag bij aanvang van de derde dansdag van mijn gidsen te horen kreeg:
Ik voel haar energie door mijn hand stromen. Ineens word ik me bewust van de energie tussen onze handen. Ik herken hem van mijn voormalige geliefde. Als ik met hem hand in hand liep, of als hij een hand op mijn been legde, kwam ik helemaal tot rust. Dan ontspande mijn hele lichaam zich, als vanzelfsprekend. Ik raakte er aan verslaafd. Nu ik hem al een tijdje niet meer gevoeld heb, herken ik het als de energie van mijn moeder. Het is een van de weinige keren dat ik hand in hand zit met haar. Want fysieke liefde, dat heb ik als kind van haar nooit mogen ontvangen. Nu, de laatste jaren doen we dat wel. Een knuffel. En dan nu, hand in hand. 
Een paar jaar geleden ontmoette ik een vorig leven in Afrika, in de relatie met mijn toenmalige lief tijdens helende seksualiteit. Het was het leven van het meisje Cleopatra en Babaji, de man die haar redde van de dood na een groepsverkrachting van soldaten. Ik schreef er destijds twee blogs over, 
Maar de vraag is: hoe kom ik er? Ik besluit om Keisy te vragen, een jongen die ik de eerste dagen in het park van Stone Town ontmoette. Hij heeft een auto en kent mijn fysieke en emotionele reacties op energie. Op wonderbaarlijke wijze verscheen hij toen ik een enorme energetische en emotionele reactie had en op een vensterbank zat te huilen, op de plek waar destijds de verkrachting van Cleopatra in Stone Town plaats had gevonden. Hij vergezelde me vervolgens tevens naar de Slave Market, waar hetzelfde gebeurde. Maar nu blijkt er wat miscommunicatie. Keisy zit bij vrienden in het noorden en hij stuurt daarom een vriend van hem. De jongeman heeft een taxi. Ik ben blij maar als hij er is, blijkt dat hij slechts twee woorden Engels spreekt. Oeps!
Hij heeft een bekeuring gehad van tweeduizend shilling (bijna 5 dollar) omdat hij geen bordje taxi op het dak had. Hij lacht naar me als we weer verder rijden. We komen nu langzaam in de buurt van Koani. Ik vraag hem langzamer te rijden als we het dorp in rijden en uiteindelijk vraag ik hem te stoppen. Ik moet uit de auto, mijn voeten moeten de grond raken. Ik sta te schudden als een gek, mijn linker been trekt steeds op en ik buig steeds voorover alsof ik kramp heb in mijn buik. Het lijkt wel alsof ik spasmen heb. De taxichauffeur maakt zich zorgen. Hij komt uit de auto, are you okay? Ja ik ben oké. Het is maar energie en het doet geen pijn. Het duurt gelukkig maar een paar minuten. Ik besef me wat een idioot gezicht het moet zijn dat ik buiten naast de auto sta te kreperen, zo lijkt het maar terwijl er in werkelijk er is niets pijnlijks aan. Net als een röntgen foto vroeger, bedenk ik me nu.
Het is bij een oude mangoboom naast de kerk waar de tranen over mijn wangen rollen omdat Cleopatra me influistert: I am Home, I am going home! Ze laat me weten dat het huisje hier in de buurt was, maakt niet uit precies waar want mijn energie wordt mijlen op afstand herkend en komt als vanzelf naar mij toe in plaats van andersom.
Opnieuw wordt me gevraagd te wachten, want wederom moet de verantwoordelijke imam, toestemming geven. Na een tijdje wachten is hij daar dan. Een oude, bijna tandeloze man met grijs-wit haar, met een witte verschoten mannenjurk en kapotte sandalen neemt me peinzend op. Ik heb in mijn tas een sjaal gepakt en over mijn schouders gelegd. De imam praat met de jongens. Een van hen spreekt Engels en treedt op als vertaler. Ik hoor ze met hem praten en dan stellen ze mij zijn vraag: wat is het probleem dat ik heb waarom ik de moskee in moet? Waarom wil ik naar binnen?
Dan stap ik de witte ruimte binnen. Het is een zaal van pakweg 12 bij 8 meter, bedekt met beige vloerbedekking en ergens in het midden van de lange zijkant liggen een paar gekleurde matjes. Voor de rest is het volledig kaal binnen, met een ventilator aan het plafond. In het midden van de ruimte val ik op mijn knieën, en vouw ik mijn handen bij elkaar. Ik voel me op en top vrouw en de bruid van God, daar op mijn knieën in de moskee, met mijn witte kanten jurk en pofbroek, en kanten sjaal om mijn schouders. Dan begin ik spontaan te huilen. Ik ben ineens ontzettend geraakt door alles, en ik huil om alle oorlogen die er al zijn geweest vanwege het verschil in religies en om alle mensen die in gevechten gestorven zijn.
Ik huil om Babaji en Cleopatra en om alle vrouwen en kinderen die in oorlogen verkracht en vermoord zijn. Het zweet parelt langs mijn gezicht en vermengt zich met mijn tranen. Ik veeg ze uit en het is alsof ik mijn gezicht, daar midden in de moskee, nog een keer was. Dan vragen mijn gidsen me om mijn hart te verbinden met de harten van de wereldleiders. Ik verbind me met Trump, met Poetin, en dan weet ik echt niet meer welke wereldleiders we nog meer hebben of welk continent ik moet hebben. Ik ben overmand door alle emoties en tranen. ‘Wij zullen het voor je doen,’ laten mijn gidsen me weten. Ik voel dat er van alles gebeurt op mijn rug op de plek van mijn hart maar door alle emoties lukt het me niet om in die dimensie mee te kijken. ‘Later zullen we je het laten zien,’ stellen ze me gerust.
Dan hoor ik dat het klaar is, dat ik richting vliegveld mag gaan, om te eten. Ik maak snel een paar foto’s, het voelt een beetje vreemd om te doen, terwijl de jongens buiten staan te wachten en te praten. Ik mag buiten zelfs nog een foto maken van de moskee zelf en dan nemen we afscheid van de jongens die met ons meegedacht en gezocht hebben. We brengen ze terug naar de plek waar ze ingestapt zijn en ik neem nog een foto van hen, die zomaar zo behulpzaam waren.
Vandaag, weer eenmaal terug in Nederland en uitgeslapen, voel ik me krachtig en sterk. Ik heb reuze veel zin om te ondernemen en mijn kennis, kunde en ervaring op het gebied van liefde en innerlijk leiderschap, in te zetten voor anderen.
Vandaag is er een onverwachte ontmoeting met het verleden. Ik loop door de nauwe straatjes van Stone Town en fotografeer een aantal prachtige deuren. De verschillende religies hebben hun eigen specifieke deuren: Hindoeïsme, Christendom en Islam. Dan kom ik bij een groene deur, een kruispunt van een paar kleine straatjes en daar word ik plotseling overvallen door een enorm verdriet. ‘This is where it happened’, fluistert Cleopatra in mijn oor. Cleopatra is de ziel van mijn vorig leven, het meisje van 12.
Het bleek niet de dood zelf te zijn, maar de angst voor de dood. Die kwam ik tegen toen mijn broer Jan in diezelfde periode binnen vier weken stierf aan uitgezaaide kanker. Die mocht ik omarmen. De spirituele zoektocht leidde me naar de gedrochten van de hel van vorige levens, waardoor ik ontdekte: het eenheidsbewustzijn ligt niet alleen omsloten in de liefde, maar kan alleen maar ontstaan als we ook die schaduwkanten in onszelf ontmoeten en omarmen. De illusie van het ego doorprikken. Mijn hart werkelijk volgen en erop vertrouwen dat mijn keuzes goed zijn en dat er altijd voor me gezorgd wordt.
Ik liep in die periode bij een natuurgeneeskundige die met een NEI-test constateerde dat het aantal kankercellen weer was toegenomen. Het verbaasde me niet en ik nam het met liefde aan. Ik slikte braaf de homeopatische tabletten die ik van haar kreeg, samen met andere voedingssupplementen als vitamine C en D3. Ik kwam een half jaar later bij een andere natuurgeneeskundige terecht die met behulp van een SCIO-apparaat dat de energiefrequenties van organen meet, hetzelfde constateerde. Hij behandelde me met het systeem en bood me een kurkumakuur aan om op te schonen. Volgens hem lag het ook aan mijn darmen want ik had een flinke candida infectie, waardoor mijn weerstand niet optimaal was.
Door de jaren heen, voelde ik alleen maar: ik moet trouw zijn aan mezelf. Een maand geleden was ik voor de laatste keer bij de natuurgeneeskundige met het SCIO-apparaat. Hij was meer dan tevreden want al mijn waarden waren buitengewoon goed: de insuline, de darmen, de waarden van het aantal kankercellen was al een jaar helemaal goed, en mijn hormoonhuishouding was ook optimaal. Ik voelde me ook voor het eerst sinds al die jaren energiek. Want energieverlies: dat was een van de grootste gevolgen van al die behandelingen die ik had ondergaan.
Ik was super blij dat ik mijn vriendin had meegevraagd. Natuurlijk kon ik het allemaal zelf, maar inmiddels heb ik ook geleerd dat liefde en houden van jezelf ook betekent dat je voor jezelf mag zorgen in de zin van steun vragen. Gedeelde smart is halve smart en gedeelde vreugd is dubbele vreugd. Vooral dat laatste heb ik ervaren. Ik heb genoten van de zon op mijn gezicht, van de taartjes die we samen gingen eten, van de heerlijke lunch, van de Jeroen Bosch tentoonstelling in de stad, van de voetmassage die we onszelf aan het eind van de dag cadeau deden en van de twee prachtige jurken die ik mezelf cadeau deed: voor iedere verdwenen tumor een.
Wederom reis ik Wim achterna. Deze keer zit hij twee maanden op Hawaii zit om vrijwilligerswerk te doen op de prachtige Dragon Fly Ranch en natuurlijk om te genieten van al het moois dat het eiland brengt. Ik wil hem zo lang niet missen en mijn hart zegt duidelijk JA als ik blind test of het de bedoeling is dat ik naar Hawaii ga. Ik boek een ticket, wat ik spannend vind want Hawaii is nu niet de goedkoopste plek ter wereld en op het moment dat ik de reis boek, heb ik nog geen idee van welk geld ik mijn verblijf ga betalen en waar ik zal verblijven. Ik vraag hulp aan mijn gidsen. Als zij vinden dat ik er hoor te zijn, zorgen ze er ook maar voor dat er voldoende geld is als ik vertrek. Ik ben vol vertrouwen en draai gelukkig goede weken met mijn bedrijf, in de maand voordat ik ga. Met een gerust hart vertrek ik uiteindelijk.
Op het wandelpad is een splitsing: gaan we naar dit monument of naar een ander in de andere richting? Ik vraag het mijn lichaam; ik moet toch echt bij het monument van de koning zijn. Daar was hij geboren. De overblijfselen van zijn koninkrijk liggen er nog.
Het is nog een kilometer lopen. De ruïne op zich stelt niet zoveel voor. Het zijn rijen van op elkaar gestapelde stenen, in een rechthoek geplaatst waardoor je er eigenlijk niet echt in kunt. Je kunt de binnenmuur in maar in het centrum is het gesloten. Er staan borden dat het verboden is om op de muren te klimmen. Tja.
Het voelt alsof ik een vrouw ben, een dienares. Zo’n vrouw die altijd voor hem klaar stond en die niets te zeggen had. ‘I will suck your dig every day’ komt in me op. Ik moet lachten om mijn eigen gedachte. Maar het meest hilarische is het antwoord van mijn gidsen: ‘No Leonie, that part was taken out, as he was impotent’. Ik schiet in de lach. Dit zijn de dingen die je niet leest op Wikipedia! Wat een leven heb ik, om zo in een andere film te zijn!
Ik loop de binnenste ring in, en loop nu tussen twee rijen stenen, links en rechts van me. Ik wil midden in ‘het gebouw’ zijn, of althans de resten ervan. Dus ik doe wat niet mag: ik klim over de muur op de plek met het minste hoogteverschil.
Als het proces bijna klaar is komt steeds de volgende woorden door: ‘reclaiming your dignity’. Ik word uitgenodigd mijn hart te verbinden met het hart van Celeste Brianne Satie, mijn soulsister uit Amerika. Wat ik hier doe is blijkbaar niet alleen voor mij, maar ook voor andere vrouwen. Verloren zielendelen terughalen, verloren krachten terug ontvangen, zo voelt het. Ik weet niet waar ik ben, in welke film maar ik begrijp wel dat de machtige man die ik ‘diende’ op een verschrikkelijke manier de frustratie van zijn impotentie op me botvierde. De ziel van deze vrouw in dat leven is nu klaar om een nieuw leven te beginnen, hoor ik. Een leven in vreugde en voorspoed. Een leven waarin zij als vrouw wordt geëerd. Terwijl ik dit opschrijf hoor ik: ‘exactly, and this is what will happen to Celeste as well’. Ik glimlach. Ik gun het haar zo!
Als ik terugloop vertel ik het aan Wim. Het voelt niet echt als een vorig leven van mij, maar veel meer als iets vanuit het collectief dat ik gedaan heb, vertel ik hem. Het voelt als een opening voor meer vrouwen en niet alleen voor mij. Een eindje verderop komt het volgende door, terwijl de energie mijn handen laat strekken:
Nu ik terug ben op een plek met internet word ik toch wel nieuwsgierig naar die Koning. Op 
Het schrijven over mijn intense ervaringen met de vorige levens in Dolce Acqua doet me goed. Het zorgt ervoor dat er ruimte in mijn hoofd komt en ik voel me lichter. Blijkbaar is het de bedoeling dat ik het deel met de wereld.
Terug in Nederland laat Manon me weten dat ze in een enorm grote boosheid zit. Het is een boosheid die ze niet kent van zichzelf en die ontstaan is tijdens onze week in Dolce Acqua. Op Facebook schrijft ze er op 27 december het volgende over:
De nacht nadat ik mijn zusje liet prostitueren voor geld, verzon ik de list om de prinses te pakken te nemen. Ik was boos op haar, de koning en de koningin die al het geld van de wereld hadden. Ik voelde me onwijs tot haar aangetrokken en ik verlangde er naar om net zo rijk te zijn als zij en haar familie en genoeg te eten te hebben. De list slaagde zo goed dat ik de volgende dag al ‘beet’ had. Op het laatste briefje schreef ik de datum en de tijd: 26 juli 1497 om 20:15 uur, in het steegje… Ze kwam en ik trok haar vanuit de trap onderuit en daar viel ze neer. De rest van het verhaal is bekend. 
Het duurt een paar dagen. Op 17 december ga ik wandelen. Bij de heilige drie-eenheid, zoals ik de drie prachtige bomen noem, moet ik huilen. Wat is de boodschap van dit alles? Ik begrijp niet waarom ik het zo lastig vind om me te verbinden met Wim. Ik voel de afstand tussen ons en ik wil de brug tussen ons slaan maar weet niet hoe. Mijn gidsen nodigen me uit om naar de brug te lopen. Het is een klein bruggetje over een beekje. Ik loop er naar toe en daar staat ze. Het is een gouden engel met prachtige grote vleugels.
Ik loop terug naar de boom. Ik kijk naar de gigantische wortels van de boom, naar de takken. De priester moet ook zijn achtergrond hebben. Hoe was zijn familie? Waar komt hij vandaan? Wat was zijn verleden? De boom neemt de plek van de priester in en ter plekke interview ik hem. Daardoor ontvang ik de volgende informatie:
Maar het bouwen van een kerk kostte geld en was duur. Op een dag kwam de koning naar hem toe en gaf aan dat hij een manier moest vinden om meer geld binnen te krijgen voor de bouw van de kerk en het kasteel. Wat als we de geestelijke gehandicapten nu eens lieten werken als prostituees, suggereerde hij. Het zou de mannen stoppen om voor hun seksuele behoeften naar hun kinderen te gaan. Voor het meisje zou het vanzelf wennen. Ze was immers gehandicapt en zou er niets van weten. Bovendien was ze blind. 
Die nacht lag de priester te tollen in zijn bed. Hij overwoog om het niet te doen, maar zijn droom over de wereld beter maken was te sterk. Bovendien gaf een kerk hem meer status en macht en het zou geld opleveren bij machthebbers en rijke boeren die bij hem hun zonden kwamen bekennen. Hij besloot om het meisje zelf te ontmaagden. Geen dronkelap als eerste keer. Hij zou zijn hart openen en verbinding maken met God als hij het met haar deed…
Ik kijk opnieuw in een spiegel, besef ik meteen. Ook ik heb het verlangen dat seksueel misbruik ophoudt en dat mensen die seksueel misbruikt zijn, kunnen helen zodat vrijen weer fijn en plezierig wordt. De priester wilde in dat opzicht iets betekenen voor de wereld. Hij wilde veranderingen bewerkstelligen op zijn eigen manier, in zijn tijd, met de omstandigheden van toen. Ik wil het ook op mijn eigen manier doen en zoek naar een weg… Pffft!
Twee dagen later ga ik met Manon en Wim naar een dag 
Hij vertelt me dat hij me nu pas kan zien. Dat hij me niet gezien had. Dat we dit eerder hebben gedaan, in Egypte, duizenden jaren geleden. Dat hij me toen niet zag. Dat hij destijds alles naar zich toe trok waardoor in de piramide alle energie uit elkaar spatte en hij alleen eindige, zwervende door de woestijn. Nu zijn we verder gegaan waar we toen gestopt waren, omdat hij dat onmogelijk had gemaakt. Nu hebben we kunnen afmaken wat destijds niet kon gebeuren, omdat hij me niet zag. 
Ik kan niet wachten om dit te gaan ontdekken maar ik weet ook dat we allemaal onze eigen tijd nodig hebben om alles wat we tot nu toe hebben ervaren, te verwerken. Desalniettemin kijk ik er naar uit deze ervaringen te delen met de wereld en deze integratie van innerlijke man, innerlijke vrouw en innerlijk kind, en de energetische, traumatische wonden die we allemaal vanuit onze oorsprong met ons meedragen, kunnen helen op een zachte en liefdevolle wijze. We zullen dit deel zeker integreren in de training van juni 2016, in Franktijk, waar Manon en ik als leiders zullen deelnemen. Wordt vervolgd!
Volg mij op....