Vanochtend fietste ik naar de huisarts voor de uitslag van de verwijdering van de moedervlek op mijn linker arm en om de hechtingen te laten verwijderen. Al die tijd was ik er van overtuigd dat het niets was. Ik had immers mijn ‘huiswerk’ gedaan, vorig jaar de moedervlek onderzocht op de boodschap en de onderliggende energie verwijderd. Ik had trouw de boodschappen van mijn lichaam gevolgd en ging regelmatig naar de natuurgeneeskundige voor een check en extra supplementen om mijn lijf in balans te houden. Hoe blijf ik gezond, is de leidraad in mijn leven en daarbij volg ik het weten van mijn hart. Dát is wat ik leerde van mijn genezingsproces van borstkanker in 2011.
Paniek
Maar vanochtend herinner ik me ineens weer de paniek van de vorige keer toen ik naar de huisarts fietste met die knobbel in mijn borst. Ik vergat mijn bril op te zetten en fietste aan de andere kant van de weg. Kortom: ik was de weg kwijt.
‘Verheug je maar vast op een mooie fietstocht als je straks terugkomt, Leonie’ hoor ik mijn innerlijke stem. ‘Verheug je op de vreugde die je straks zult voelen. Verheug je op het licht.’ Normaal spreekt mijn soulteam in het Engels tegen me, maar soms is het Maria Magdalena met haar zalvende stem die me in het Nederlands toespreekt. Ik probeer het voeden van angstige gedachten te stoppen door bewust te ademen, want met dat voeden van angst ben ik op weg naar paniek, voel ik. Er is pas reden tot paniek als de uitslag niet goed is, zeg ik tegen mezelf. Maak een pas op de plaats, Leonie. Al ademend probeer ik mijn gevoelens onder controle te krijgen. Vervolgens registreer ik de weerstand in mijn buik, bij de gedachte dat ik opnieuw een medisch traject in zou moeten, mocht het toch een melanoom zijn, zoals mijn zus vreesde. Ik heb er zo geen zin in! [Read more…]
Het is inmiddels alweer meer dan zeven jaar geleden dat ik borstkanker ontdekte en mijn genezingsproces in ging. Controles bij de oncoloog heb ik niet meer. Wel ga ik bijna ieder jaar naar de natuurgeneeskundige
Vorig jaar was ik in de zomer op een biodanzaweek, toen ik op de derde dag bij aanvang van de derde dansdag van mijn gidsen te horen kreeg:
Wederom reis ik Wim achterna. Deze keer zit hij twee maanden op Hawaii zit om vrijwilligerswerk te doen op de prachtige Dragon Fly Ranch en natuurlijk om te genieten van al het moois dat het eiland brengt. Ik wil hem zo lang niet missen en mijn hart zegt duidelijk JA als ik blind test of het de bedoeling is dat ik naar Hawaii ga. Ik boek een ticket, wat ik spannend vind want Hawaii is nu niet de goedkoopste plek ter wereld en op het moment dat ik de reis boek, heb ik nog geen idee van welk geld ik mijn verblijf ga betalen en waar ik zal verblijven. Ik vraag hulp aan mijn gidsen. Als zij vinden dat ik er hoor te zijn, zorgen ze er ook maar voor dat er voldoende geld is als ik vertrek. Ik ben vol vertrouwen en draai gelukkig goede weken met mijn bedrijf, in de maand voordat ik ga. Met een gerust hart vertrek ik uiteindelijk.
Op het wandelpad is een splitsing: gaan we naar dit monument of naar een ander in de andere richting? Ik vraag het mijn lichaam; ik moet toch echt bij het monument van de koning zijn. Daar was hij geboren. De overblijfselen van zijn koninkrijk liggen er nog.
Het is nog een kilometer lopen. De ruïne op zich stelt niet zoveel voor. Het zijn rijen van op elkaar gestapelde stenen, in een rechthoek geplaatst waardoor je er eigenlijk niet echt in kunt. Je kunt de binnenmuur in maar in het centrum is het gesloten. Er staan borden dat het verboden is om op de muren te klimmen. Tja.
Het voelt alsof ik een vrouw ben, een dienares. Zo’n vrouw die altijd voor hem klaar stond en die niets te zeggen had. ‘I will suck your dig every day’ komt in me op. Ik moet lachten om mijn eigen gedachte. Maar het meest hilarische is het antwoord van mijn gidsen: ‘No Leonie, that part was taken out, as he was impotent’. Ik schiet in de lach. Dit zijn de dingen die je niet leest op Wikipedia! Wat een leven heb ik, om zo in een andere film te zijn!
Ik loop de binnenste ring in, en loop nu tussen twee rijen stenen, links en rechts van me. Ik wil midden in ‘het gebouw’ zijn, of althans de resten ervan. Dus ik doe wat niet mag: ik klim over de muur op de plek met het minste hoogteverschil.
Als het proces bijna klaar is komt steeds de volgende woorden door: ‘reclaiming your dignity’. Ik word uitgenodigd mijn hart te verbinden met het hart van Celeste Brianne Satie, mijn soulsister uit Amerika. Wat ik hier doe is blijkbaar niet alleen voor mij, maar ook voor andere vrouwen. Verloren zielendelen terughalen, verloren krachten terug ontvangen, zo voelt het. Ik weet niet waar ik ben, in welke film maar ik begrijp wel dat de machtige man die ik ‘diende’ op een verschrikkelijke manier de frustratie van zijn impotentie op me botvierde. De ziel van deze vrouw in dat leven is nu klaar om een nieuw leven te beginnen, hoor ik. Een leven in vreugde en voorspoed. Een leven waarin zij als vrouw wordt geëerd. Terwijl ik dit opschrijf hoor ik: ‘exactly, and this is what will happen to Celeste as well’. Ik glimlach. Ik gun het haar zo!
Als ik terugloop vertel ik het aan Wim. Het voelt niet echt als een vorig leven van mij, maar veel meer als iets vanuit het collectief dat ik gedaan heb, vertel ik hem. Het voelt als een opening voor meer vrouwen en niet alleen voor mij. Een eindje verderop komt het volgende door, terwijl de energie mijn handen laat strekken:
Nu ik terug ben op een plek met internet word ik toch wel nieuwsgierig naar die Koning. Op 












Volg mij op....