Tien jaar later – De opbouw van de Open Hearts Academy

Vandaag op deze bijzondere dag, internationale vrouwendag, zat ik samen met mijn websitebouwer Karin Bronwasser, om de eerste hand te leggen aan de nieuwe website van de Open Hearts Academy, waar straks de unieke rituelen op komen en een plek voor alle deelnemende begeleiders die meewerken aan dit nieuwe project: helingsrituelen voor de man met narcistisch gedrag.
Bijzonder, omdat het vandaag 10 jaar geleden was dat ik die knobbel in mijn borst ontdekte, wat kanker bleek te zijn. Er volgde een operatie en bestralingen maar ook luisterde ik naar mijn innerlijke stem en zette de aangeboden chemo- en hormoontherapie aan de kant. In plaats daarvan richtte ik me op de spirituele kant van mijn genezingsproces: naar binnen keren, energiewerk, steun van een Natuurgeneeskundige die met NEI werkte en nog een andere natuurgeneeskundige die met een SCIO apparaat kon meten wat mijn lichaam nodig had (en wat ik beter kon laten staan). Ook ontving ik behandelingen van energetisch therapeuten.

Kiezen voor genezing

Ik stopte met werken en leefde een half jaar van mijn spaargeld om alle aandacht en energie aan mijn genezingsproces te kunnen geven. De woorden van mijn Natuurgeneeskundige ben ik nooit vergeten: ‘als alle mensen hun kanker zo serieus zouden nemen als jij, dan zouden veel meer mensen het overleven. Jij komt er wel. Dat kan niet anders.’
Haar woorden steunden mij.

Geld op – wat nu?

Maar toen na een half jaar het spaargeld op was, en ik weer moest gaan werken, zei mijn innerlijke stem: er moet eerst een website komen over je genezingsproces en alle keuzes met betrekking tot behandelingen. Er moet een e-book komen met alle dagboekblogs. Maar ik had er geen geld meer voor.
Wat nu?

Hulp van vrouwen

Ik poste mijn hulpvraag en mijn innerlijke roep op Facebook en binnen een paar dagen waren er vrouwen die me wilden helpen.
Karin Bronwasser bood aan de website gratis te bouwen
Er was een fotografe die een gratis fotoshoot aanbood voor de website
Er was een vrouw die aanbood het Ebook te maken – kon ze dat ook eens leren en uitpluizen hoe dat moest.
En er was een vrouw die de cover van het Ebook gratis ontworp.

Spirituele processen

En zo had ik een tijdje later deze prachtige website www.mijngenezing.com waar ik vele jaren later nog steeds mijn spirituele processen beschreef rondom mijn helingsproces van borstkanker. Er zat heel wat donkere shit onder. Voorouderlijnen die energetisch opgeschoond mochten worden, familie geheimen die gezien wilden worden, vorige levens waarin ik een ultieme dader of slachtoffer was geweest. Of een edele redder.
Het vrouwelijke mag weer terugkomen in de wereld. De liefde en de verbinding. Met onszelf, met wie we ten diepste zijn, met de mensen om ons heen.
Het waren de vrouwen die de roep van mijn hart hoorden en ik mag nog steeds mensen inspireren met mijn processen en schrijfsels. Daar ben ik diep, diep, dankbaar voor.

Helingsrituelen als boodschappen uit de hemel

Ik kijk er naar uit om met Karin de nieuwe website te mogen bouwen, om het nieuwe in de wereld te mogen zetten: helende rituelen voor mannen met narcistisch gedrag. Deze komen net zoals de titel van deze site, als boodschappen uit de hemel die ik mag ontvangen van mijn soulteam. Ik geloof dat de verbinding met de ziel, eeuwig is en dat trauma van de ziel hersteld kan worden in een bad van onvoorwaardelijke liefde in combinatie met waarheid, zelf verantwoordelijkheid en alles wat daarbij in het licht gezet wil worden.

Hoera, ik heb gelijk!

Vanochtend fietste ik naar de huisarts voor de uitslag van de verwijdering van de moedervlek op mijn linker arm en om de hechtingen te laten verwijderen. Al die tijd was ik er van overtuigd dat het niets was. Ik had immers mijn ‘huiswerk’ gedaan, vorig jaar de moedervlek onderzocht op de boodschap en de onderliggende energie verwijderd. Ik had trouw de boodschappen van mijn lichaam gevolgd en ging regelmatig naar de natuurgeneeskundige voor een check en extra supplementen om mijn lijf in balans te houden. Hoe blijf ik gezond, is de leidraad in mijn leven en daarbij volg ik het weten van mijn hart. Dát is wat ik leerde van mijn genezingsproces van borstkanker in 2011.

Paniek

Maar vanochtend herinner ik me ineens weer de paniek van de vorige keer toen ik naar de huisarts fietste met die knobbel in mijn borst. Ik vergat mijn bril op te zetten en fietste aan de andere kant van de weg. Kortom: ik was de weg kwijt.

‘Verheug je maar vast op een mooie fietstocht als je straks terugkomt, Leonie’ hoor ik mijn innerlijke stem. ‘Verheug je op de vreugde die je straks zult voelen. Verheug je op het licht.’ Normaal spreekt mijn soulteam in het Engels tegen me, maar soms is het Maria Magdalena met haar zalvende stem die me in het Nederlands toespreekt. Ik probeer het voeden van angstige gedachten te stoppen door bewust te ademen, want met dat voeden van angst ben ik op weg naar paniek, voel ik. Er is pas reden tot paniek als de uitslag niet goed is, zeg ik tegen mezelf. Maak een pas op de plaats, Leonie. Al ademend probeer ik mijn gevoelens onder controle te krijgen. Vervolgens registreer ik de weerstand in mijn buik,  bij de gedachte dat ik opnieuw een medisch traject in zou moeten, mocht het toch een melanoom zijn, zoals mijn zus vreesde. Ik heb er zo geen zin in! [Read more…]

Mijn afterlife is begonnen! – en een nieuwe uitdaging

Het is inmiddels alweer meer dan zeven jaar geleden dat ik borstkanker ontdekte en mijn genezingsproces in ging. Controles bij de oncoloog heb ik niet meer. Wel ga ik bijna ieder jaar naar de natuurgeneeskundige Bert van Aalst, die met een SCIO apparaat dat de energiefrequenties van organen in beeld brengt en deze ook kan herstellen. Soms is dat met het apparaat zelf en soms is er iets nodig van voedingssupplementen of een bepaald soort kurkuma die de bloed-hersenbarrière passeert, waardoor er in mijn lichaam, inclusief het hoofd, de boel opgeschoond kan worden. Ik heb net weer een kuur van een paar maanden achter de rug. Het was even nodig, nadat ik in het voorjaar Auschwitz had bezocht, wat een behoorlijke impact had op mijn darmfunctie. Het bezoek had allerlei helende processen op gang gebracht.

Alles is oké!

Bij mijn laatste bezoek deelde Bert me mee dat in al die jaren, mijn alvleesklier eindelijk weer werkte zoals het hoorde. Dat had hij al die jaren namelijk niet goed gedaan, waardoor er altijd gedoe was met mijn bloedsuikerspiegel. Ik was verheugd over het resultaat. Een van de dingen die hij ook doormeet, is de hoeveelheid kankercellen die in mijn lichaam aanwezig zijn. Ook dat is goed. Ook al weet ik diep van binnen dat er niets aan de hand is, toch is het altijd weer fijn die bevestiging te krijgen.

In mijn afterlife

Vorig jaar was ik in de zomer op een biodanzaweek, toen ik op de derde dag bij aanvang van de derde dansdag van mijn gidsen te horen kreeg:
‘Welkom op de derde dag van je afterlife.’
‘Huh,’ zeg ik, ‘afterlife, wat bedoelen jullie daarmee?’
‘Nou, heel simpel. Als je destijds chemo- en hormoontherapie had genomen, was je drie dagen geleden gestorven.’

Ik schrok me het apezuur. Wat een boodschap! Gelukkig was ik in een hele fijne en liefdevolle omgeving, en kon ik de impact van de boodschap goed tot me laten doordringen en delen met mensen. Blijkbaar krijg ik allerlei nieuwe kansen in dit leven. Extra kansen om iets moois in de wereld te zetten.

Bij de huisarts

‘Het wordt toch een wat groter litteken dan gedacht,’ zegt de huisarts vanochtend tegen me.
‘Het maakt niet uit. Als het maar weg is,’ antwoord ik.
‘Het maakt je wel uniek,’ zegt hij als grapje.
‘Ik ben al uniek,’ dien ik hem van repliek. ‘Bovendien, echte schoonheid zit van binnen, die komt door je uitstraling. Met of zonder litteken.’
‘Dat is ook zo,’ beaamt hij.

Weggestopte emoties bevrijden

Mijn huisarts verwijdert een moedervlek op mijn arm. Hij zit er al een paar jaar en mijn zus maakt zich er ernstig zorgen over. Vorige zomer drong ze een paar keer aan om er naar te laten kijken, maar ik weigerde. Ik maakte me geen enkele zorgen. Toch zette ze destijds iets in gang, en ik besloot om in gesprek te gaan met mijn moedervlek. Tijdens een meditatie, terwijl ik mijn vinger op de moedervlek legde, maakte ik contact met de oorsprong ervan. Er volgde een proces dat verbonden was met de ziel van mijn vader. Ik heb er niets van genoteerd. Proceswerk is bijna dagelijkse kost voor mij en ik schrijf niet meer alles op. Er verdween energie uit het litteken en ik dacht: ‘wat het ook was, het is er nu uit. Het kan geen kwaad meer doen.’ De ziel van mijn vader liet me vervolgens weten dat ik me geen zorgen hoefde te maken.

Moedervlek of melanoom?

Ook nu is zijn gezicht geruststellend. Mijn zus begon afgelopen weekend opnieuw over mijn moedervlek. Ze uitte wederom haar zorgen en somde een aantal kenmerken van een melanoom op, waaraan mijn moedervlek volgens haar voldeed. Ik besloot dat ik het ding beter kon laten weghalen. Al was het maar om mijn zus te ontzorgen. Zelf maakte ik me er geen zorgen over, maar misschien zag ik iets over het hoofd? Ieder mens heeft immers een eigen blinde vlek.

Spirituele boodschap

Ik denk aan de spirituele boodschap van huid. Ik weet dat zowel de huid als longen verbonden zijn met grenzen en dat is wel het thema waar ik tot nu toe mee bezig ben geweest. Uit liefde kan ik veel geven en mijn persoonlijke behoeften opzij zetten, maar ik had mijn grenzen gevoeld en geuit. Het leverde opnieuw een afscheid van een geliefde op. Dat verdriet was er ook, ook al was het deze keer een liefdevol afscheid waarin we elkaar konden zien in wie we waren. Zelfopoffering om te kunnen blijven verbinden, is blijkbaar iets wat voor mij als vrouw natuurlijk is, en iets wat mannen van nature minder of niet doen. Dat maakt me altijd weer verdrietig, ook al weet ik van mezelf dat ik de liefde waard ben. Ik zie het als een collectieve mannenwond die natuurlijk verbonden is met de collectieve wond van de vrouw door de eeuwen heen. Dit is waar we nu staan en dat heb ik te nemen.

Afscheid en vuurritueel

Ik besef opnieuw waarom ik afgelopen weekend zo moest huilen, bij het vuur-ritueel op het afscheid van Marinus Knoope, bekend van de creatiespiraal als instrument en stappenplan van wens naar werkelijkheid. Hij gaf de brandende fakkel door aan zijn twee zussen en vriendin, die voor het waarborgen van zijn werk gingen zorgen. Met de fakkel werden drie houtjes aangestoken, die symbool stonden voor lichaam, geest en ziel. In het midden was het leeg. Ik voelde de impact van dit ritueel op het grote collectief. We gaan van ‘ik’ naar ‘wij’. We gaan verbinden! Dat is wat ik steeds weer voelde en de tranen bleven maar stromen. Verbinden, eindelijk!

Tranen huilen

Een mannelijke deelnemer stond naast me, en zag mijn tranen.
‘Goed zo, huil maar. Besef maar dat je mens bent,’ zei hij tegen me. Ik ervoer zijn opmerking als denigrerend en uit de hoogte. ‘Jeetje man, je bent mijn trainer niet en ik ben niet je coachee! We zijn hier allemaal gelijkwaardig. Wie denk je wel niet dat je bent, om mij zo te benaderen? Alsof ik niet weet dat ik mens ben. Je hebt geen flauw idee van de boodschap voor het collectief van dit ritueel en van mijn tranen!’
Die woorden schoten allemaal door me heen, maar ik zei niets.
‘Dit ritueel is zo belangrijk,’ antwoordde ik in een poging iets van de essentie over te brengen. Ik snifte nog even door terwijl ik de fakkel door de mensen van de groep zag gaan. Ik ging verder niet in op zijn opmerking. Maar misschien moet ik mijn innerlijk vuur alsnog aan hem laten zien?

Twijfel weghalen

Afgelopen maandag maakte ik een afspraak met de huisarts. Die weet wellicht toch meer dan ik. Ook hij reageert vanochtend laconiek. Ik laat hem de foto zien die ik vorig jaar naar aanleiding van de zorgen van mijn zus gemaakt had. Ik had hem zelfs een maand geleden verwijderd op mijn iPhone, toen ik oude foto’s aan het deleten was, met de gedachte: ‘dat is de angst van mijn zus, niet van mij’. Maar toen ze dit weekend haar zorgen weer uitte, haalde ik hem toch weer uit de prullenbak. Ik laat hem zien aan de huisarts die hem vergelijkt met de status van nu. Volgens hem is er niets veranderd, en is hij egaal van kleur. Het enige puntje is de onregelmatige rand.
‘Weghalen dan maar? Dan ben je ook van het gezeur van je zus af,’ grapt hij.
‘Weghalen. Iedere minuut die gaat naar zorgen maken over, is er een teveel. Dan ben ik daar van af. Bovendien ben ik soms wat vermijdend dus dan weten we het zeker.’
Hij kijkt in zijn agenda wanneer het kan.
‘Het kan zometeen wel, er zijn nog twee patiënten en dan staat er even niks.’
‘Doen,’ zeg ik.
En zo lig ik tien minuten later op de behandeltafel.
‘Ik kan er altijd nog een tatoeage omheen zetten,’ zeg ik als we het over het litteken hebben dat er zal ontstaan. Ik vertel over de indrukwekkende fotoreportage die vorig jaar op Facebook rondzwerfde.  Vele vrouwen met een borstamputatie, hadden hun littekens versierd met prachtige tatoeages. De serie werd geband omdat het volgens Facebook aanstootgevend was. Uit protest waren er weer andere vrouwen die de videoserie opnieuw deelden.
‘Jij hebt toch ook…?’, vraagt hij.
‘Borstkanker gehad? Ja, ik mis ook een kwart van mijn borst. Maar ik heb nooit de aandrang gevoeld dit cosmetisch te herstellen. Ik ben wie ik ben.’

Nog een extra check

Er komen vijf hechtingen en hij plakt ze netjes af met strips. Over tien dagen worden de hechtingen verwijderd. De moedervlek wordt opgestuurd naar het PA-lab van het ziekenhuis. Volgende week vrijdag weten we het zeker. Ik ben blij dat ik zo kort geleden nog mijn check heb gehad bij de natuurgeneeskundige. Die had ik gecombineerd met een bezoek aan mijn NEI-therapeute, die ik ook al jaren niet meer had bezocht. Zij test fysiek, mentaal, emotioneel en spiritueel wat ik nodig heb. Van haar kreeg ik extra Magnesium, van een ander merk dan gewoonlijk, en een bepaald soort probiotica voor mijn darmen om mijn immuunsysteem op te schroeven voor meer energie.
Als het goed is, ben ik weer helemaal gezond. Voorkomen is beter dan genezen. Dat is mijn manier van zorgen voor mijzelf. In het oude China werkten ze altijd zo. Artsen werden ervoor betaald om mensen gezond te houden. Als ze ziek werden, kregen ze geen geld. We gaan volgende week horen of ik nog steeds de juiste weg volg. Ik heb er alle vertrouwen in.
Het blijft natuurlijk wel een beetje spannend. Dat dan weer wel.

Rouwverwerking

Hand in hand op bank met mijn moeder. Ik kijk naar haar spitse gezicht. Haar ogen staan doffer dan normaal. ‘Het is niet anders,’ zegt ze, refererend naar mijn vader. Een jaar geleden is het nu dat we afscheid van hem namen. Het verdriet om zijn gemis is zichtbaar en voelbaar. Wat ziet ze er breekbaar uit. Ik heb met haar te doen.

Energie

Ik voel haar energie door mijn hand stromen. Ineens word ik me bewust van de energie tussen onze handen. Ik herken hem van mijn voormalige geliefde. Als ik met hem hand in hand liep, of als hij een hand op mijn been legde, kwam ik helemaal tot rust. Dan ontspande mijn hele lichaam zich, als vanzelfsprekend. Ik raakte er aan verslaafd. Nu ik hem al een tijdje niet meer gevoeld heb, herken ik het als de energie van mijn moeder. Het is een van de weinige keren dat ik hand in hand zit met haar. Want fysieke liefde, dat heb ik als kind van haar nooit mogen ontvangen. Nu, de laatste jaren doen we dat wel. Een knuffel. En dan nu, hand in hand. [Read more…]

Helingsreis vorig leven oorlog en seksueel geweld – Zanzibar

Een paar jaar geleden ontmoette ik een vorig leven in Afrika, in de relatie met mijn toenmalige lief tijdens helende seksualiteit. Het was het leven van het meisje Cleopatra en Babaji, de man die haar redde van de dood na een groepsverkrachting van soldaten. Ik schreef er destijds twee blogs over, hier en hier het vervolg. Daarna stopte de informatie vanuit de kosmos. Toen ik de relatie met mijn lief afgelopen zomer verbrak, kreeg ik opnieuw bezoek van de ziel van Cleopatra. Ze was bang dat nu de relatie voorbij was, ik haar leven nu niet zou delen met de wereld en smeekte me om haar verhaal podium te geven. Ik beloofde het haar, maar zei haar dat ik niet alles wilde herbeleven en ze vertelde me hoe haar leven destijds met Babaji was afgelopen. Het was een indrukwekkend verhaal. Vervolgens kreeg ik in de loop van de week de uitnodiging van mijn soulteam om naar Zanzibar te gaan. Daar had het leven plaatsgevonden. Ik zou er herinneringen ophalen voor het boek over Cleopatra en Babaji, maar vooral mijn eigen verloren krachten terug gaan halen.

Ontmoeting met ‘de soldaten’

Vakantie had ik nog niet gehad deze zomer en dus besloot ik de roep van het universum om naar Zanzibar te gaan, te volgen. Het werd een bijzondere helingsreis. Het paradijselijke eiland Zanzibar ligt in Afrika, voor de kust van Tanzania en de temperaturen zijn er heerlijk zwoel. Het is bijzonder hoe het gaat met energie van vorige levens. Mijn lichaam herkent als vanzelf de mensen en de plekken die in dat leven betrokken waren, doordat het dan als een gek begint te trillen. Zo ontmoette ik de soldaten van destijds die nu in dit leven hele gewone mensen waren: de eigenaar van een koffietent, een kunstschilder, een kok en de eigenaresse van een winkeltje dat schilderijen verkocht. Het waren bijzondere ontmoetingen die mij veel vreugde gaven. Want het is altijd weer bijzonder om te voelen hoe je met iemand verbonden kunt zijn die je nog nooit eerder ontmoet hebt, in dit leven althans.

Op zoek naar de plek van Babaji en Cleopatra

Natuurlijk was ik ook nieuwsgierig naar de plek waar destijds het huisje stond van Babaji, daar waar het deel van mijn ziel als Cleopatra zo lang geleden gewoond had. Enkele dagen voor vertrek naar huis, hoor ik van Cleopatra dat het zo’n 12 kilometer ten Noord oosten van Stone Town is. Ik kijk op google maps en kom bij het dorpje Koani uit. Ik maak er een foto van en er blijkt ook een moskee te zijn. Met de vraag van mijn team of ik die ook wil bezoeken. U vraagt wij draaien.

Het grootste gedeelte van het boek dat ik aan het schrijven ben gaat over helende seksualiteit en de spirituele leiding die Babaji ervaart. Tijdens het schrijven in Nederland kwam ik niet verder. Cleopatra liet me weten dat het vanzelf zou komen als ik eenmaal op Zanzibar was. Nu voelt het als belangrijk om ook de woonplek van destijds bezocht te hebben.

 

Op zoek naar hulp

Maar de vraag is: hoe kom ik er? Ik besluit om Keisy te vragen, een jongen die ik de eerste dagen in het park van Stone Town ontmoette. Hij heeft een auto en kent mijn fysieke en emotionele reacties op energie. Op wonderbaarlijke wijze verscheen hij toen ik een enorme energetische en emotionele reactie had en op een vensterbank zat te huilen, op de plek waar destijds de verkrachting van Cleopatra in Stone Town plaats had gevonden. Hij vergezelde me vervolgens tevens naar de Slave Market, waar hetzelfde gebeurde. Maar nu blijkt er wat miscommunicatie. Keisy zit bij vrienden in het noorden en hij stuurt daarom een vriend van hem. De jongeman heeft een taxi. Ik ben blij maar als hij er is, blijkt dat hij slechts twee woorden Engels spreekt. Oeps!

Communicatie zonder woorden?

Hoe kan ik deze taxichauffeur die vast niets weet van vorige levens, uitleggen dat we onder leiding van mijn gidsen en Cleopatra op zoek gaan naar een plek waar ik 144 jaar geleden tijdelijk gewoond heb en waar ik waarschijnlijk door geraakt zal worden? Ik vraag hem Keisy te bellen en geef hem instructies wat tegen de chauffeur te zeggen. Ik wil me namelijk veilig kunnen voelen, anders kan ik geen contact maken met mijn team. Maar ik wil hem ook niet bang of bezorgd maken met mijn fysieke en emotionele reacties. Ik geef de telefoon weer aan de chauffeur en hoop maar dat het goed overkomt. ‘Just trust and surrender’, zeggen mijn gidsen. Ik geef me over aan Gods wil.

Overgave en vertrouwen

Zwijgend rijden we over de weg. Ik geniet van al het groen, de kleurige kleding van vrouwen en kinderen, van fruitstalletjes langs de weg en van de bussen vol mensen die we passeren. Het kost me wel moeite om mijn zorgen los te laten, als hij na tien minuten langs de kant van de weg stopt om te plassen. ‘Wildplassers zijn er overal ter wereld,’ zeggen mijn gidsen als hij weer in stapt. Ze laten me weten dat ik me alleen maar hoef over te geven aan het proces, durf je te vertrouwen? Ik geef me over.

Aangehouden door politie

Na een tijdje naderen we een groep lopende soldaten en dan worden we aangehouden door de politie. De masculiene energie van de soldaten komt zo heel dichtbij. Ik heb geen idee wat er aan de hand is. Mijn taxichauffeur lacht zijn hagelwitte tanden naar mij om me gerust te stellen maar is duidelijk geïrriteerd over de houding van de politie. Na een fel gesprek moet hij mee naar binnen en hij laat mij in de taxi achter. Mijn lichaam trilt als een gek en als het schudden vele minuten later stopt, hoor ik van mijn gidsen dat de chauffeur nu snel terug zal komen. Dat is gelukkig ook zo.

Hij heeft een bekeuring gehad van tweeduizend shilling (bijna 5 dollar) omdat hij geen bordje taxi op het dak had. Hij lacht naar me als we weer verder rijden. We komen nu langzaam in de buurt van Koani. Ik vraag hem langzamer te rijden als we het dorp in rijden en uiteindelijk vraag ik hem te stoppen. Ik moet uit de auto, mijn voeten moeten de grond raken. Ik sta te schudden als een gek, mijn linker been trekt steeds op en ik buig steeds voorover alsof ik kramp heb in mijn buik. Het lijkt wel alsof ik spasmen heb. De taxichauffeur maakt zich zorgen. Hij komt uit de auto, are you okay?  Ja ik ben oké. Het is maar energie en het doet geen pijn. Het duurt gelukkig maar een paar minuten. Ik besef me wat een idioot gezicht het moet zijn dat ik buiten naast de auto sta te kreperen, zo lijkt het maar terwijl er in werkelijk er is niets pijnlijks aan. Net als een röntgen foto vroeger, bedenk ik me nu.

Op zoek naar de moskee

We rijden weer verder, op zoek naar de moskee die bij het plaatsje ligt. Dat is nog een hele toer. De naam van de moskee die Google Maps zo mooi aangaf, herkent niemand. Maar het mooie is dat iedereen lijkt mee te denken. Twee jongens stappen in de taxi om de weg te wijzen. We worden steeds verder de bush bush in gestuurd, op een weg die steeds smaller wordt vol kuilen zit. Ik ben heel blij dat ik niet zelf rij want ik had de auto al lang in gort gereden vermoed ik.

We worden naar een lokale moskee gebracht. Het zet er uit als een klein, vervallen kerkje. Maar daar moeten we wachten want de plaatselijke verantwoordelijke moet toestemming geven om naar binnen te kunnen. Die wordt tevoorschijn getoverd. Maar hij komt vertellen dat de oude moskee geen dienst meer doet als moskee, en alleen nog gebruikt wordt door de vrouwen die er les krijgen. Ik zie door het raam het alfabet op een muur geschreven. De vrouwen die in de ruimte zitten knikken heel vriendelijk en al die tijd dat ik buiten sta te wachten, sta ik te schudden.

I am going home!

Het is bij een oude mangoboom naast de kerk waar de tranen over mijn wangen rollen omdat Cleopatra me influistert: I am Home, I am going home! Ze laat me weten dat het huisje hier in de buurt was, maakt niet uit precies waar want mijn energie wordt mijlen op afstand herkend en komt als vanzelf naar mij toe in plaats van andersom.

Nog een moskee

We stappen weer in de taxi met zijn allen want er is nog een moskee, of ik daar dan naar toe wil. Mijn gidsen hadden al aangegeven, ik zou twee plekken bezoeken en misschien drie als mijn lichaam het zou toestaan. De jongens zijn zo behulpzaam en welwillend te helpen dat ik al ja heb gezegd voor ik er erg in heb. We rijden terug, weer de verharde weg op en de taxi stopt bij een andere moskee. Het is een vierkant gebouw wat in het niets lijkt op de grote kleurige moskee zoals ik ze ken van televisie en Turkije maar dit is ook gewoon een heel klein plaatsje ergens in het binnenland van het eiland Zanzibar. En de moskee draagt ook niet de naam zoals die op Google maps staat.

Toestemming van de imam

Opnieuw wordt me gevraagd te wachten, want wederom moet de verantwoordelijke imam, toestemming geven. Na een tijdje wachten is hij daar dan. Een oude, bijna tandeloze man met grijs-wit haar, met een witte verschoten mannenjurk en kapotte sandalen neemt me peinzend op. Ik heb in mijn tas een sjaal gepakt en over mijn schouders gelegd. De imam praat met de jongens. Een van hen spreekt Engels en treedt op als vertaler. Ik hoor ze met hem praten en dan stellen ze mij zijn vraag: wat is het  probleem dat ik heb waarom ik de moskee in moet? Waarom wil ik naar binnen?

Probleem, denk ik, ik heb helemaal geen probleem! Alle ogen zijn op mij gericht, gespannen en nieuwsgierig naar het antwoord wat ik zal geven, alsof ik wel het juiste antwoord moet geven. De lading van de vraag voelt zoveel groter dan die van een toeriste die zo nodig een moskee in moet. Ik weet niet waar het vandaan komt, als ik antwoord en de tranen in mijn ogen voel schieten.’Er is zoveel oorlog in de wereld vanwege de verschillende religies,’ zeg ik en dan hoor ik het mezelf zeggen: ‘I Just want to pray, ik wil naar binnen om te bidden voor vrede tussen alle landen en alle religies.’ Mijn tranen werken onmiddellijk. Ik zie de mannen verzachten en de jongen geeft de vertaling nu met gedempte stem aan de imam.

Natuurlijk mag ik naar binnen om te bidden! Maar ik moet wel volgens de regels mijn handen, gezicht en voeten wassen en mijn schoenen uitdoen. Ik loop naar de wasplek, en bevochtig mijn handen, voeten en gezicht. De vertaler laat me weten dat de imam wilde weten of ik moslima ben en ze hadden ja gezegd, omdat ze wisten dat ik anders niet naar binnen zou mogen. De vertaler zelf was trouwens katholiek, een van de uitzonderingen op het vrijwel islamitische Zanzibar.

Bidden voor wereldvrede

Dan stap ik de witte ruimte binnen. Het is een zaal van pakweg 12 bij 8 meter, bedekt met beige vloerbedekking en ergens in het midden van de lange zijkant liggen een paar gekleurde matjes. Voor de rest is het volledig kaal binnen, met een ventilator aan het plafond. In het midden van de ruimte val ik op mijn knieën, en vouw ik mijn handen bij elkaar. Ik voel me op en top vrouw en de bruid van God, daar op mijn knieën in de moskee, met mijn witte kanten jurk en pofbroek, en kanten sjaal om mijn schouders. Dan begin ik spontaan te huilen. Ik ben ineens ontzettend geraakt door alles, en ik huil om alle oorlogen die er al zijn geweest vanwege het verschil in religies en om alle mensen die in gevechten gestorven zijn.

De bruid van God

Ik huil om Babaji en Cleopatra en om alle vrouwen en kinderen die in oorlogen verkracht en vermoord zijn. Het zweet parelt langs mijn gezicht en vermengt zich met mijn tranen. Ik veeg ze uit en het is alsof ik mijn gezicht, daar midden in de moskee, nog een keer was. Dan vragen mijn gidsen me om mijn hart te verbinden met de harten van de wereldleiders. Ik verbind me met Trump, met Poetin, en dan weet ik echt niet meer welke wereldleiders we nog meer hebben of welk continent ik moet hebben. Ik ben overmand door alle emoties en tranen. ‘Wij zullen het voor je doen,’ laten mijn gidsen me weten. Ik voel dat er van alles gebeurt op mijn rug op de plek van mijn hart maar door alle emoties lukt het me niet om in die dimensie mee te kijken. ‘Later zullen we je het laten zien,’ stellen ze me gerust.

Dan hoor ik dat het klaar is, dat ik richting vliegveld mag gaan, om te eten. Ik maak snel een paar foto’s, het voelt een beetje vreemd om te doen, terwijl de jongens buiten staan te wachten en te praten. Ik mag buiten zelfs nog een foto maken van de moskee zelf en dan nemen we afscheid van de jongens die met ons meegedacht en gezocht hebben. We brengen ze terug naar de plek waar ze ingestapt zijn en ik neem nog een foto van hen, die zomaar zo behulpzaam waren.

We bellen opnieuw met Keisy. Ik vertel dat ik in de moskee ben geweest en dat mijn missie er op zit. Ik ga van daaruit rechtstreeks naar het vliegveld. Ik moet nog eten naar nog een stop ik Stone Town om hem zo nodig te ontmoeten en om iets te eten, lijkt me iets teveel van het goede. Volledig ontspannen laat ik me naar het vliegveld brengen. Ik neem afscheid van de taxi chauffeur en betaal hem het overeengekomen bedrag. Mijn laatste shilling geef ik uit aan een pizza en bier in het restaurant van het vliegveld waar ik de enige gast ben.

Het transformatieproces

Twee dagen later, als ik weer in Nederland ben, laten mijn gidsen me zoals beloofd, tijdens een meditatie zien wat er gebeurd is met me, in de moskee. De wereldleiders waar ik me mee verbonden heb, hebben een spiraal van zwarte energie uit mijn hart gehaald, en een gouden spiraal terug geplaatst. Het is bijzonder om te zien dat ik nu iets ontvang vanuit de verbinding met de zielen van de wereldleiders, terwijl voorheen ik procesmatig voor hen bezig was. Elk chakra, een wiel van energie, heeft een voor- en achterkant. De voorkant staat voor de gevoelskant, de achterkant voor de wilskant.

Heling van het hartchakra

De spiraal lijkt op de spiraal die ik als ondergrond geschilderd heb op een van mijn schilderijen. Het is het schilderij over mijn gewenste relatie met geld in de wereld. Want geld is er niet om op te potten en voor jezelf te houden, of om je macht uit te oefenen op anderen, maar om vanuit mij en mijn creaties naar de wereld te gaan, als mijn bijdrage aan het creëren van een betere wereld…

Vandaag, weer eenmaal terug in Nederland en uitgeslapen, voel ik me krachtig en sterk. Ik heb reuze veel zin om te ondernemen en mijn kennis, kunde en ervaring op het gebied van liefde en innerlijk leiderschap, in te zetten voor anderen.

Teveel mensen hebben nog last van hun innerlijke slaaf of slavin, of durven zichzelf niet te laten zien als krachtige leider. Kun jij hierbij hulp of begeleiding gebruiken, of raakt dit bericht jou? Maak gerust een afspraak voor een verhelderingsgesprek of bel me vrijblijvend voor meer info 06-45550680 (kantooruren).

 

Slavenenergie – emoties bevrijden en krachten terughalen op Zanzibar

Je lichaam gebruiken als een encyclopedie met de hulp van de kosmos. Dat is wat ik doe als ik op het eiland Zanzibar ben, dat ligt voor de kust van Afrika. Mijn gidsen nodigden me uit om hier naar toe te reizen om mijn vorig leven als Cleopatra verder op te halen en ik gaf gevolg aan de oproep.

Vandaag is er een onverwachte ontmoeting met het verleden. Ik loop door de nauwe straatjes van Stone Town en fotografeer een aantal prachtige deuren. De verschillende religies hebben hun eigen specifieke deuren: Hindoeïsme, Christendom en Islam. Dan kom ik bij een groene deur, een kruispunt van een paar kleine straatjes en daar word ik plotseling overvallen door een enorm verdriet. ‘This is where it happened’, fluistert Cleopatra in mijn oor. Cleopatra is de ziel van mijn vorig leven, het meisje van 12.

De plek van de groepsverkrachting

Ik weet dat Cleopatra refereert aan de verkrachting die haar als jong meisje overkwam, een groepsverkrachting door een groep soldaten. Ik ben blij dat ik geen beelden zie en alleen maar de tranen de vrije loop hoef te laten en dat ik mijn lichaam het werk kan laten doen. Ik ben niet in staat om verder te lopen, mijn lijf gaat enorm tekeer en mijn benen dragen me niet meer. Ik zoek steun op een stenen vensterbank naast de deur waar ook een oude man zit. Hij praat tegen me maar ik versta hem niet en de tranen lopen over mijn wangen.  [Read more…]

I did it my way – Na vijf jaar borstkankervrij!

lichaamAfgelopen donderdag was het precies 5 jaar geleden dat ik de uitslag kreeg van de mammografie en echografie: borstkanker. Ik bleek 2 tumoren te hebben in mijn linkerborst. Als behandelplan werden operatie, bestraling, chemo-therapie en hormoontherapie voorgesteld. Ik vond het veel te veel en besloot mijn hart te volgen en het op mijn eigen manier te doen: wel operatie en bestraling maar geen chemo- of hormoontherapie. En ook geen aanvullend okselkliertoilet of preventief eierstokken verwijderen.

Dat betekende nogal wat: ingaan tegen het voorgestelde behandelplan en de 4,5% en 14% grotere kans op volledige genezing af te slaan omdat ik voelde: maar dit klopt niet voor mij! Mijn toenmalige geliefde steunde me maar ik voelde ook zijn angst dat ik niet de juiste beslissing nam. Ik besefde: er is maar een mens aan wie ik uiteindelijk verantwoording af moet leggen, en dat ben ik zelf. Ik moet leven met de gevolgen van mijn keuze, ook al blijkt het de dood te zijn.

Het omarmen van de angst voor de dood

engelen5Het bleek niet de dood zelf te zijn, maar de angst voor de dood. Die kwam ik tegen toen mijn broer Jan in diezelfde periode binnen vier weken stierf aan uitgezaaide kanker. Die mocht ik omarmen. De spirituele zoektocht leidde me naar de gedrochten van de hel van vorige levens, waardoor ik ontdekte: het eenheidsbewustzijn ligt niet alleen omsloten in de liefde, maar kan alleen maar ontstaan als we ook die schaduwkanten in onszelf ontmoeten en omarmen. De illusie van het ego doorprikken. Mijn hart werkelijk volgen en erop vertrouwen dat mijn keuzes goed zijn en dat er altijd voor me gezorgd wordt.

Gemakkelijk was het allemaal niet en spannend was het zeer zeker ook. Vooral toen ik na 2  jaar controle besloot om de volgende controles over te slaan totdat ik bij de 5-jaars controle zou zijn. Ik had een unheimisch gevoel bij dat derde jaar, het voelde als een zwaard van Damocles. Diep van binnen was er een bepaalde angst dat ze weer iets zouden vinden. Ik durfde mijn angsten niet onder woorden te brengen en wist alleen maar: als het zo is, dan ga ik het anders doen. Chemotherapie en hormoontherapie, dat is het niet voor mij. Misschien wel voor miljoenen andere vrouwen met borstkanker, maar niet voor mij!

De NEI-test

gezond_hartIk liep in die periode bij een natuurgeneeskundige die met een NEI-test constateerde dat het aantal kankercellen weer was toegenomen. Het verbaasde me niet en ik nam het met liefde aan. Ik slikte braaf de homeopatische tabletten die ik van haar kreeg, samen met andere voedingssupplementen als vitamine C en D3. Ik kwam een half jaar later bij een andere natuurgeneeskundige terecht die  met behulp van een SCIO-apparaat dat de energiefrequenties van organen meet, hetzelfde constateerde. Hij behandelde me met het systeem en bood me een kurkumakuur aan om op te schonen. Volgens hem lag het ook aan mijn darmen want ik had een flinke candida infectie, waardoor mijn weerstand niet optimaal was.

Wat ik leerde en ook veel gelezen had vanuit de complementaire geneeskunst, is dat ieder mens kankercellen heeft, maar dat een gezond lichaam deze zelf kan opruimen. Wat ik vooral deed was dus: zorgen dat ik gezond bleef. Dat betekende zuinig zijn met suiker en bij tijden volledig vermijden, stress zoveel mogelijk aanpakken, bewegen en naar buiten: de natuur in. Luisteren naar mijn lichaam als die vroeg om een massage of een wandeling. Alle spirituele processen aangaan die langskwamen en de bijbehorende lessen in liefde te omarmen. De angst om niet genoeg te verdienen in mijn bedrijf, los te laten en te vertrouwen dat het universum voor mij zorgt. Iedere keer opnieuw.

Trouw zijn aan jezelf

hart2Door de jaren heen, voelde ik alleen maar: ik moet trouw zijn aan mezelf. Een maand geleden was ik voor de laatste keer bij de natuurgeneeskundige met het SCIO-apparaat. Hij was meer dan tevreden want al mijn waarden waren buitengewoon goed: de insuline, de darmen, de waarden van het aantal kankercellen was al een jaar helemaal goed, en mijn hormoonhuishouding was ook optimaal. Ik voelde me ook voor het eerst sinds al die jaren energiek. Want energieverlies: dat was een van de grootste gevolgen van al die behandelingen die ik had ondergaan.

Afgelopen donderdag, precies 5 jaar later, liet ik weer een mammografie maken. Mijn soulteam, een team van gidsen die mij sinds mijn behandelproces van borstkanker ondersteunt, had me al voorgelicht en me uitgedaagd om in het vertrouwen te blijven. ‘Voel alle emoties en daarna is het celebration time: tijd om het leven te vieren.’

De steun van mijn soulteam

De dag zelf waren ze er natuurlijk ook. Na de mammografie zat ik op de gang te wachten met mijn vriendin, en ze lieten me weten dat de mammografie er goed uit zag, maar dat de arts voor de zekerheid nog even een echografie wilde doen. Vijf minuten later kwam de laborante mij hetzelfde vertellen. De echografie werd door de radioloog zelf gedaan en ik keek mee op het scherm. Als ex-rontgenlaborante kan ik nog een beetje mee-interpreteren. Ze bleef wat langer bij mijn rechter borst kijken, en mijn gidsen vertelden me dat er niets was om zorgen over te maken, maar dat ze het goed in beeld wilde brengen en zeker wilde zijn van haar zaak. Ook dat kwam uit.

Na vijf jaar borstkankervrij!

Uiteindelijk feliciteerde de radioloog mij: u bent helemaal gezond, het ziet er allemaal goed uit. Hoeraa! Ik barstte spontaan in huilen uit. Ondanks al het vertrouwen dat ik de afgelopen jaren gevoeld had, was het toch een eenzame wedstrijd geweest. Misschien is eenzaam niet het juiste woord, want er waren ook tal van mensen die me echt vanuit hun hart ondersteunden. In de loop der jaren kwamen er ook steeds meer berichten van mensen die het op hun eigen manier wilden doen zoals blijkt uit de Facebookgroep Kanker anders benaderd en artsen die geloofden in een andere aanpak en die hun kennis op internet deelden, zoals de DVD-serie Cancer, a global quest. Maar toch: het was mijn innerlijk strijd. Die weg mocht ik zelf lopen.

Steun van mijn vriendin

borstenIk was super blij dat ik mijn vriendin had meegevraagd. Natuurlijk kon ik het allemaal zelf, maar inmiddels heb ik ook geleerd dat liefde en houden van jezelf ook betekent dat je voor jezelf mag zorgen in de zin van steun vragen. Gedeelde smart is halve smart en gedeelde vreugd is dubbele vreugd. Vooral dat laatste heb ik ervaren. Ik heb genoten van de zon op mijn gezicht, van de taartjes die we samen gingen eten, van de heerlijke lunch, van de Jeroen Bosch tentoonstelling in de stad, van de voetmassage die we onszelf aan het eind van de dag cadeau deden en van de twee prachtige jurken die ik mezelf cadeau deed: voor iedere verdwenen tumor een.

I did it my way and it worked!

In dit filmpje deel ik mijn blijdschap met de wereld. Ik deel het nu graag met jou. Het is fijn om deze periode van verplichte controles af te kunnen sluiten en ik kijk er naar uit om mijn oncoloog op 24 maart te hand te schudden en te zeggen: I did it my way and see: it worked!  

Vorig leven op Hawaii: reclaiming your dignity as a woman

Naar Hawaii!

sunset hawaiiWederom reis ik Wim achterna. Deze keer zit hij twee maanden op Hawaii zit om vrijwilligerswerk te doen op de prachtige Dragon Fly Ranch en natuurlijk om te genieten van al het moois dat het eiland brengt. Ik wil hem zo lang niet missen en mijn hart zegt duidelijk JA als ik blind test of het de bedoeling is dat ik naar Hawaii ga. Ik boek een ticket, wat ik spannend vind want Hawaii is nu niet de goedkoopste plek ter wereld en op het moment dat ik de reis boek, heb ik nog geen idee van welk geld ik mijn verblijf ga betalen en waar ik zal verblijven. Ik vraag hulp aan mijn gidsen. Als zij vinden dat ik er hoor te zijn, zorgen ze er ook maar voor dat er voldoende geld is als ik vertrek. Ik ben vol vertrouwen en draai gelukkig goede weken met mijn bedrijf, in de maand voordat ik ga. Met een gerust hart vertrek ik uiteindelijk.

Werken en vakantie

Door de week schrijf en werk ik op de uren dat Wim werkt, maar in het weekend hebben we vakantie. Vandaag bezoek ik met Wim de geboorteplek van Koning Kamehameha de derde. Het is een mooie wandeling die begint bij een heel klein vliegveldje in het Noorden van het eiland. De weg kronkelt langs de oceaan en af en toe zien we de walvissen spuiten. Het is zonnig en de wind waait lustig.

Het geboortemonument van Koning Kamehameha 3

kamahameha_wegwijzerOp het wandelpad is een splitsing: gaan we naar dit monument of naar een ander in de andere richting? Ik vraag het mijn lichaam; ik moet toch echt bij het monument van de koning zijn. Daar was hij geboren. De overblijfselen van zijn koninkrijk liggen er nog.

Monument KamamehaHet is nog een kilometer lopen. De ruïne op zich stelt niet zoveel voor. Het zijn rijen van op elkaar gestapelde stenen, in een rechthoek geplaatst waardoor je er eigenlijk niet echt in kunt. Je kunt de binnenmuur in maar in het centrum is het gesloten. Er staan borden dat het verboden is om op de muren te klimmen. Tja.

Als ik langs de buitenmuur loop over het stoffige zand loop, komt er in het Engels een gedicht door. Of eigenlijk is het een soort reclamatie:

Dit is wat ik u beloof

Oh my dear Holiness

I obey to you whenever I can

I will serve you and honour you

I will kiss your body and bow for you

I will do anything to make you happy and pleasure you

You are the king

You are the hero

I obey to your rules and give my life to you

I will surrender to your wishes until the end of time 

Always and always 

Until eternity will unite us again

Dienares

binnen- en buitenmuur, binnenplaats KamehamehaHet voelt alsof ik een vrouw ben, een dienares. Zo’n vrouw die altijd voor hem klaar stond en die niets te zeggen had.  ‘I will suck your dig every day’ komt in me op. Ik moet lachten om mijn eigen gedachte. Maar het meest hilarische is het antwoord van mijn gidsen: ‘No Leonie, that part was taken out, as he was impotent’. Ik schiet in de lach. Dit zijn de dingen die je niet leest op Wikipedia! Wat een leven heb ik, om zo in een andere film te zijn!

op de stoel Kamahameha_BIk loop de binnenste ring in, en loop nu tussen twee rijen stenen, links en rechts van me. Ik wil midden in ‘het gebouw’ zijn, of althans de resten ervan. Dus ik doe wat niet mag: ik klim over de muur op de plek met het minste hoogteverschil.

Mediteren op de ‘stoel’

In het midden van de resten van de grondvesten van het gebouw  liggen diverse grote keien. Een ervan nodigt me uit omdat hij de vorm heeft van een stoel. Er ligt een oude kwart dollar munt in. Die neem ik mee. Ik ga zitten in de stoel en mijn lichaam resoneert op de energie en mijn buik begint te schudden. Later ook mijn linker been en een paar minuten later mijn rechter been. Het hele proces duurt ongeveer een kwartier. Downloaden van energie.

Reclaiming your dignity

binnenruimte KamehamehaAls het proces bijna klaar is komt steeds de volgende woorden door: ‘reclaiming your dignity’. Ik word uitgenodigd mijn hart te verbinden met het hart van Celeste Brianne Satie, mijn soulsister uit Amerika. Wat ik hier doe is blijkbaar niet alleen voor mij, maar ook voor andere vrouwen. Verloren zielendelen terughalen, verloren krachten terug ontvangen, zo voelt het. Ik weet niet waar ik ben, in welke film maar ik begrijp wel dat de machtige man die ik ‘diende’ op een verschrikkelijke manier de frustratie van zijn impotentie op me botvierde. De ziel van deze vrouw in dat leven is nu klaar om een nieuw leven te beginnen, hoor ik. Een leven in vreugde en voorspoed. Een leven waarin zij als vrouw wordt geëerd. Terwijl ik dit opschrijf hoor ik: ‘exactly, and this is what will happen to Celeste as well’. Ik glimlach. Ik gun het haar zo!

Een vorig leven of collectief?

wandelpad_terugweg KamahamehaAls ik terugloop vertel ik het aan Wim. Het voelt niet echt als een vorig leven van mij, maar veel meer als iets vanuit het collectief dat ik gedaan heb, vertel ik hem. Het voelt als een opening voor meer vrouwen en niet alleen voor mij. Een eindje verderop komt het volgende door, terwijl de energie mijn handen laat strekken:

It was just one of these past lives, Leone, you were just a servant. After his death you just rested, enjoying the stillness and the beauty of life. We thank you for doing this work with us. It was such a pleasure and we love guiding you. This was the reason why you had to come to Hawaii. The rest of your holiday you can just relax. The more you relax, the more you will be able to receive. Keep writing. We will help you finishing this ebook about past lives. We love to serve you. Amen.

Wat lees ik op wikipedia?

Albert_Kunuiakea_with_Kamehameha_III_and_Queen_Kalama,_about_1853Nu ik terug ben op een plek met internet word ik toch wel nieuwsgierig naar die Koning. Op Wikipedia lees ik net dat deze koning Kalama trouwde, een vrouw van een lagere stand. Dit op aanraden van de oppositie die er tegen was dat hij met zijn halfzus zou trouwen het uit angst voor incest. Hamamehameha de derde en Kalama kregen twee kinderen die beiden als kleine kinderen stierven. Met zijn maitresse Jane Lahilahi, een dochter van zijn vaders adviseur, had hij een onwettige tweeling (zonen). De eerste stierf jong, maar de tweede, Albert Kūnuiākea overleefde het en werd later geadopteerd door hem en zijn vrouw. Deze zoon bleef kinderloos. 

Kamehameha III and Queen Kalama with Albert Kūnuiākea

De bevestiging

Terwijl ik dit lees begint mijn lichaam opnieuw te schudden. Mijn armen gaan de lucht in en maken vreemde bewegingen, alsof ik iets wegstuur en weer terug haal. ‘That’s why, Leonie, that’s why. Sometimes you need to read things before all becomes clear. You were not a servant of King Hamehameha, you were one of the mistresses of his adopted son Albert. He just tried so many women and it never worked out. He was impotent. End of story.’

Deel 3 vorige levens cyclus Dolce Aqua – De integratie

Dolce_Aqua_PanoramaHet schrijven over mijn intense ervaringen met de vorige levens in Dolce Acqua doet me goed. Het zorgt ervoor dat er ruimte in mijn hoofd komt en ik voel me lichter. Blijkbaar is het de bedoeling dat ik het deel met de wereld.

Als ik terug ben in Nederland vertrekt Wim naar Manon. Aanvankelijk zou Manon bij ons zijn geweest in Italie, maar er kwam iets tussen waardoor ze niet kon gaan. Haar gidsen lieten haar weten dat het juist de bedoeling was dat ze in Nederland zou blijven omdat we anders in een verstrikking zouden komen. Het was juist de bedoeling dat Wim bij me was omdat zijn lichaam en liefde mij de steun gaven die ik nodig had om deze processen aan te gaan.

boosTerug in Nederland laat Manon me weten dat ze in een enorm grote boosheid zit. Het is een boosheid die ze niet kent van zichzelf en die ontstaan is tijdens onze week in Dolce Acqua. Op Facebook schrijft ze er op 27 december het volgende over:

Vanaf begin december ontvouwt zich een enorme boosheid in mij. Op de meest onverwachte momenten word ik enorm boos. Een boosheid, met een ontvlambaarheid, die ik van mezelf niet ken. Een boosheid die maakt dat ik volledig uit balans ga, dat ik van mijn gronding ga, dat ik me zeer onprettig voel, en dat ook niet heel even. Een boosheid die ik vooral binnen hou.
Ik probeer de eerste dagen nog te ‘bedenken’ wat er hier gebeurt. Te achterhalen wat er voorafgaand aan de boosheid is gebeurd. Ik gebruik al mijn NLP tools en kom geen stap verder. Ik voed de boosheid met mijn eigen irritatie en oordeel. Tja, ik maak mooie cirkels met mezelf. Als ik normaal boos ben, weet ik zelf al heel snel wat er speelt, en kan ik mijn boosheid ook weer snel doen afnemen. Echter nu is het anders.
Er komen in de na volgende dagen ook vlagen van verdriet en eenzaamheid mee naar boven. Een diep gevoel van ontredderd zijn en verlaten.

Sja, denk ik. Ik weet waar jouw boosheid vandaan komt. Ik heb het ‘gezien’, toen ik vanuit Limburg naar huis reed. Ik was zo benieuwd naar de achtergrond van de ervaring die Manon had tijdens een Orgasmic Meditation met Wim. Manon voelde vooral de angst om te spreken. Ik was nieuwsgierig en vroeg mijn gidsen om opheldering.

Het leven van het zusje van Rafaelli

Manon was in het vorig leven in Dolce Acqua, mijn kleine zusje. Ze was een stuk jonger dan ik. Zij was 9 en ik was 17 toen ik als Rafaelli, de prinses in dat leven verkrachtte. Mijn jongere zusje heet Emilia Isabella Maria. Ze is blind en geestelijk gehandicapt maar oh zo lief.  Ik ben dol op mijn kleine zusje. We zijn straatarm en we hebben nauwelijks een nagel om aan onze kont te krabben. De priester van Dolce Acqua in dat leven, onze lieve Wim, heeft wel interesse in mijn lieve zusje. Hij wil haar ontmaagden en in ruil daarvan ontvang ik een zak met geld… Ik twijfel, kan ik dit mijn zusje wel aandoen? Ik heb het gevoel geen keus te hebben. We moeten eten, er is niets. Ik stem toe en dwing mijn zusje haar benen te openen voor de priester…. Ik zeg haar dat het goed is…. En ik voel me megaschuldig…. maar wat moeten we? Onze ouders zijn al gestorven.

Ineens flitst door me heen hoe ik dit kan weten. Het is de connectie met ervaring die ik de tweede nacht had in Dolce Acqua toen Wim en ik vreeën, hij in me kwam en ik eigenlijk nog niet opgewonden genoeg was. Ik dacht nog morgen moeten we het er over hebben maar door de bizarre beelden had ik dat achterwege gelaten. Het was de nacht na de eerste healing, waarbij mijn gidsen me vroegen in de huid van Manon te kruipen om voor haar te helen. Ik kreeg toen boodschappen door voor haar en haar dochter. Maar op een dieper niveau gebeurt er blijkbaar nog veel meer als ik me op zielsniveau met mensen verbind. Zo help ik mensen hun ervaringen te transformeren, weet ik nu.

Gedwongen prostitutie

B&B_MariaDe nacht nadat ik mijn zusje liet prostitueren voor geld, verzon ik de list om de prinses te pakken te nemen. Ik was boos op haar, de koning en de koningin die al het geld van de wereld hadden. Ik voelde me onwijs tot haar aangetrokken en ik verlangde er naar om net zo rijk te zijn als zij en haar familie en genoeg te eten te hebben. De list slaagde zo goed dat ik de volgende dag al ‘beet’ had. Op het laatste briefje schreef ik de datum en de tijd: 26 juli 1497 om 20:15 uur, in het steegje… Ze kwam en ik trok haar vanuit de trap onderuit en daar viel ze neer. De rest van het verhaal is bekend. 

Drie jaar later in dat leven pleegde ik zelfmoord. Mijn jongere zusje was ondertussen de dorpshoer geworden. Dat bleef ze doen tot ze 17 was en toen stierf ze aan cholera. Ze werd al die jaren geprostitueerd in het pension waar wij sliepen. De inkomsten waren voor Wim de priester, die dat een andere man voor hem liet opknappen. Daar waar iedereen haar van achter de ramen kon zien… Zij zelf zag niets want ze was blind. Ze kon alleen maar voelen en zich niet uitdrukken vanwege haar handicap. Pfffft!

Ik schrik als ik de beelden zie. Wat een heftigheid! Maar ik merk dat ik compassie met mezelf als Rafaelli krijg. Ik voel de verbinding met Manon en het verlangen haar te beschermen en ik ben plaatsvervangend boos op de Wim. Hij kan er natuurlijk niets aan doen, het was een vorig leven en toch zit er iets in me waardoor ik het vanaf dat moment moeilijk vind om me met hem te verbinden. Als we bij elkaar zijn slapen we ieder in ons eigen bed en ik vind het prima en daarna ben ik blij dat ik weer een paar dagen alleen ben. Manon blijft de boosheid ook voelen. Ze schrijft er het volgende over:

Wat ik afgelopen weken in spoedcursus wel leer is dat deze boosheid blijkbaar wel een functie heeft en ook geuit wil worden. Ik mag voor het eerst van mijn leven, van mezelf, mijn boosheid uiten. Ter plekke, waar ik het voel, bij wie ik het voel. Ik uit voor het eerst, in woorden, wat me boos maakt, wat dit met me doet. Poeh……

De functie en lessen van vorige levens

Kerk_Dolce_AcquaOntmoetingen met vorige levens nodigen ons uit om emoties te voelen. Ze nodigen ons ook uit om op een andere manier met emoties als onmacht en boosheid om te gaan, dan we in deze vorige levens hebben gedaan.

Ik wilde de wereld veranderen. Ik verlangde er naar dat iedereen genoeg te eten zou hebben en ik zag de koning en de koningin en hun dochter als schuldenaren. En de kerk natuurlijk, want die priester bouwde een prachtige kleurige kerk. Met het geld dat hij ontving via mijn zusje!

De heilige drie-eenheid

drieeenheidHet duurt een paar dagen. Op 17 december ga ik wandelen. Bij de heilige drie-eenheid, zoals ik de drie prachtige bomen noem, moet ik huilen. Wat is de boodschap van dit alles? Ik begrijp niet waarom ik het zo lastig vind om me te verbinden met Wim. Ik voel de afstand tussen ons en ik wil de brug tussen ons slaan maar weet niet hoe. Mijn gidsen nodigen me uit om naar de brug te lopen. Het is een klein bruggetje over een beekje. Ik loop er naar toe en daar staat ze. Het is een gouden engel met prachtige grote vleugels.

In een flits weet ik dat dit ook een deel van mij is, deze engel. Want over een aantal dagen komt er een klant voor een Relatie-Intensive en ik weet dat hij deze energie in mij zal voelen waardoor hij zich zal kunnen openen en waardoor er heling zal plaatsvinden. Wat een geschenk om dit zo te ervaren. Het geeft me vertrouwen en ik moet enorm huilen als ik het zie. Mijn gidsen vragen me om terug te lopen naar de drie bomen en opnieuw verbinding te maken met Wim als priester in dat leven.

Het leven en de missie van de priester

Ik loop terug naar de boom. Ik kijk naar de gigantische wortels van de boom, naar de takken. De priester moet ook zijn achtergrond hebben. Hoe was zijn familie? Waar komt hij vandaan? Wat was zijn verleden? De boom neemt de plek van de priester in en ter plekke interview ik hem. Daardoor ontvang ik de volgende informatie:

De priester leefde in een familie met 9 kinderen. Hij was nummer 5 en had vier oudere broers en jongere zussen. Hij wist hoe het was om seksueel misbruikt te worden, omdat zijn vader en zijn broers dat ook met hem hadden gedaan. Wat hij perse niet wilde, was dat hij dit zou doen met zijn zusjes, zoals zijn broers deden. Het zou hem tot de vijand maken die hij zo verachtte in zijn vader en broers. Hij wist ook hoe het was om God te ontmoeten, om als ziel uit zijn lichaam te zijn. Want dat was wat er gebeurde tijdens het misbruik.

God vertelde hem een plaats te bouwen waar mannen en vrouwen naar toe zouden kunnen komen en waar ze vergiffenis zouden kunnen vragen voor de zonden die zij begaan hadden. En dus besloot hij om priester te worden en om een mooie kerk te bouwen. In de kerk vergaf hij de mannen en vrouwen voor de dingen die ze misdaan hadden en hij nodigde hen uit een goed mens te zijn.

Geld en macht

geldMaar het bouwen van een kerk kostte geld en was duur. Op een dag kwam de koning naar hem toe en gaf aan dat hij een manier moest vinden om meer geld binnen te krijgen voor de bouw van de kerk en het kasteel. Wat als we de geestelijke gehandicapten nu eens lieten werken als prostituees, suggereerde hij. Het zou de mannen stoppen om voor hun seksuele behoeften naar hun kinderen te gaan. Voor het meisje zou het vanzelf wennen. Ze was immers gehandicapt en zou er niets van weten. Bovendien was ze blind.

De koning gaf aan dat alle onderdanen van betekenis moesten zijn in de wereld. Ook het blinde en stomme meisje. Anders zou ze alleen maar iedereen op onkosten jagen en dat was niet de bedoeling. De priester moest de broer van het meisje overtuigen dat dit het beste was.

Twijfel en keuze

dolce_acqua2Die nacht lag de priester te tollen in zijn bed. Hij overwoog om het niet te doen, maar zijn droom over de wereld beter maken was te sterk. Bovendien gaf een kerk hem meer status en macht en het zou geld opleveren bij machthebbers en rijke boeren die bij hem hun zonden kwamen bekennen. Hij besloot om het meisje zelf te ontmaagden. Geen dronkelap als eerste keer. Hij zou zijn hart openen en verbinding maken met God als hij het met haar deed…

Het zweet brak hem uit, want door dit te doen zou hij alsnog een klein meisje verkrachten. Dat wat hij altijd bezworen had om niet te doen! Daar was hij juist priester voor geworden! De priester huilde bij God, omdat hij wist dat het meisje zou ontdekken wat er werkelijk aan de hand was, zodra ze uit haar lichaam zou ontstijgen. Dat wist hij immers uit eigen ervaring. Maar God vertelde hem dat het gehandicapte meisje alles zou begrijpen in een ander leven. In het leven van 2015 omdat alleen dan de mensen sterk genoeg zouden zijn om hun eigen innerlijke vijand te ontmoeten door in de spiegel van hun ziel te kijken. De spiegel van dat wie ze werkelijk zijn. 

Pas in 2015 zou er een begin komen dat mensen hun eigen verantwoordelijkheid op zich zouden nemen voor hun leven en besluiten over goed en kwaad en dit integreren in een interne staat van zijn… 

De priester als spiegel

vergeef_jezelfIk kijk opnieuw in een spiegel, besef ik meteen. Ook ik heb het verlangen dat seksueel misbruik ophoudt en dat mensen die seksueel misbruikt zijn, kunnen helen zodat vrijen weer fijn en plezierig wordt. De priester wilde in dat opzicht iets betekenen voor de wereld. Hij wilde veranderingen bewerkstelligen op zijn eigen manier, in zijn tijd, met de omstandigheden van toen. Ik wil het ook op mijn eigen manier doen en zoek naar een weg… Pffft!

Ik word uitgenodigd om opnieuw naar de brug te gaan. Daar release ik de energie van mijn donkere, zwarte hart. De engel kijkt me aan en vraagt me te vergeven, mezelf te vergeven. Mijn lichaam trilt en ik zie hoe het zwarte hart in mijn hart verdwijnt…

Orgasmic Meditation

OM2Twee dagen later ga ik met Manon en Wim naar een dag Orgasmic Meditation. Het is een bijzondere dag omdat ik wederom terug in de tijd stap. De aanwezigen van nu, waren er ook 900 jaar geleden, in India. En ik was er ook 9000 jaar geleden, in Egypte. De eerste ronde doe ik samen met Wim. Ik ontvang informatie over hoe de posities in de groep horen te zijn. Geen cirkel maar een hoefijzer, omdat er een punt moet zijn waar de oude energie de cirkel verlaat. Dat is de plek van de Boeddha, van de masculiene aanwezigheid. Ik ontvang informatie over wie op welke plek hoort plaats te nemen, omdat iedere plek verbonden is met de intensiteit van de energie die mensen kunnen handelen.

Terug naar Egypte, 9000 jaar geleden

In de tweede ronde kom ik bij een andere man terecht. Ik weet dat ik me bij hem kan concentreren op mezelf en niet op de hele zaal. We kijken elkaar aan, en ik zie dat zijn ogen zwart zijn, alsof hij blind is. Ik kan niet in zijn ogen kijken. En toch voel ik: hij weet wat hij doet en hij kan me volgen. Ik hoef alleen maar in de overgave te gaan. Tijdens de meditatie voel hoe ik de donkere energie opvang van de mensen uit de groep en ook hoe ik de energie via mijn benen afvoer. Dat gebeurt na een bepaalde handoplegging van de man die de Orgasmic Mediation met me doet. Hij weet precies wat hij moet doen. Dit hebben we vaker gedaan, realiseer ik me.

Na afloop mogen we evalueren. We gaan zitten op de plek van de Boeddha, los van elkaar. Dan vertelt hij het me.

piramideHij vertelt me dat hij me nu pas kan zien. Dat hij me niet gezien had. Dat we dit eerder hebben gedaan, in Egypte, duizenden jaren geleden. Dat hij me toen niet zag. Dat hij destijds alles naar zich toe trok waardoor in de piramide alle energie uit elkaar spatte en hij alleen eindige, zwervende door de woestijn. Nu zijn we verder gegaan waar we toen gestopt waren, omdat hij dat onmogelijk had gemaakt. Nu hebben we kunnen afmaken wat destijds niet kon gebeuren, omdat hij me niet zag.

We zijn allebei ontroerd. Ik dank en buig voor hem, omdat ik voel dat het klopt. We zijn vandaag verder gegaan wat we toen niet hebben af kunnen maken vanwege machtsmisbruik en ego-tripperij. Nu gaan we het anders doen.

Ik ontvang informatie over verschillende levels van OM. Ik ontvang informatie hoe je OM met drie personen kunt doen en dat ik dit met Manon en Wim mag gaan ontdekken. We zullen gebeden ontvangen die mensen zullen horen tijdens de OM met drie personen. We zullen het ook gaan doen met kleren aan, zodat iedereen zich veilig kan voelen. Deze optie zorgt ervoor dat er heling komt. Daarna kunnen zij, die dat wensen een stap verder gaan. Mijn verlangen om heling toe te passen op een manier die veilig is, zonder heftige trigger point sessies zoals ik ze ken vanuit tantra, met schreeuwen en loslaten van pijn, zal waarheid worden.

Liefdevolle heling en integratie

drieIk kan niet wachten om dit te gaan ontdekken maar ik weet ook dat we allemaal onze eigen tijd nodig hebben om alles wat we tot nu toe hebben ervaren, te verwerken. Desalniettemin kijk ik er naar uit deze ervaringen te delen met de wereld en deze integratie van innerlijke man, innerlijke vrouw en innerlijk kind, en de energetische, traumatische wonden die we allemaal vanuit onze oorsprong met ons meedragen, kunnen helen op een zachte en liefdevolle wijze. We zullen dit deel zeker integreren in de training van juni 2016, in Franktijk, waar Manon en ik als leiders zullen deelnemen. Wordt vervolgd!

Deel 2 vorige levens in Dolce Acqua – De Omkering

Het zijn indrukwekkende dagen in Dolce Acqua met mijn lief Wim. Iedere dag start ik met een wandeling langs het kiezelstrand. De mooiste stenen neem ik mee. Ze zijn zo bijzonder! Tijdens de strandwandeling komen de volgende zinnen door:

nummer9It’s the tone of your voice that will set you free

You will succeed in everything that you do

Boundaries are there to be broken

The tree of life is captured in a stone 

You are willing to surrender but you need your own space and time to create. We appreciate and value that.

The locked apples will soon fall of the tree. You will unite. All of you. No one will be excluded anymore

Ik vind prachtige stenen met bijzondere opdrukken zoals deze twee, met het getal 9 dat doorgaat in een 0, en een steen waarbij ik onmiddellijk aan mijn verloren zielsliefde moet denken. Bij hem voelde ik altijd de Levensboom. Aan het einde van de strandwandeling komt er een lied in me door met de volgende tekst:

The time that you worry
The time, that you hurry
Is gone, my dear, that is gone. 

Just walk and sing
and pray and be a wing
for those,
who are messing up their lives

And you will see
The sea is giving you freedom
And the stones
will be
They just will be

The time that you worry
The time, that you hurry
Is gone, my dear, that is gone. 

There’s no need to pray
There’s no need to stay
In all the times
Of worries and desillusions

It’s the sea
That will roll over me
The sea 
will set you free
Will set you free
Will set us free

Er komen veel vorige levens voorbij. Het wordt me wel duidelijk dat ik niet voor niets in Italie ben.

Heling met mijn zielsliefde

tree_of_lifeManon krijgt veel informatie door tijdens de 5 healingen die ze me deze week op afstand geeft. De informatie is aanvullend en ondersteunend in wat ik ervaar. Ik ben zo blij dat ik het niet alleen hoef te doen en ik ervaar het als magisch. Ik maak een energetisch reisje naar de Akasha Kronieken, de energetische bibliotheek waar mijn levensbestemming ligt opgeslagen. Ze geeft me informatie over mijn verbinding, of beter gezegd mijn verstrikking met mijn zielsliefde die ik onlangs heb losgelaten. De ontmoeting met zowel Bri als met hem was een zielsafspraak. De herkenning van de zielendelen die ik van hen in mij droeg, was voor hen voldoende. Zij kregen hierdoor het gevoel dat ze ‘klaar’ waren.

Het eczeem dat ik heb draagt een deel van zijn verantwoordelijkheid en is een uiting van de wond en de pijn die er bij hoort. Zijn pijn. Door hem los te laten, zal mijn wond genezen… De pijn is voor mij te groot om te dragen. Ik mag zelf bepalen of en hoe ik dat laatste stukje energetische navelstreng doorknip. Pffft. Wat een opdracht!

Soldaten en transformatie

Manon laat me een aantal dingen weten. Er schijnen ook veel soldaten om mij heen te hangen, en ook Joden. Ze groeten me en zijn blij dat ik er ben om de oude pijn naar het licht te brengen. Blijkbaar heb ik deze taak op mij genomen vanuit een vorig leven. Ik fungeer als een spin in een web en er komen de zielen van heinde en ver naar me toe om getransformeerd te worden. Ik ben de grote schoonmaker. We vormen met veel mensen die in het leven van Jezus en Maria vrouwen waren, een ondergronds netwerk dat lichtwerk doet. Nu mag het allemaal in de openbaarheid worden gebracht. Daarin speel ik een centrale rol. Nou ja zeg! En ik vind diezelfde dag die steen met spin-tekening waarvan ik voel: dit ben ik! Waaah!

Ik krijg te horen dat ik in de grot een ‘Zegel’ zal openmaken, waardoor er een verbinding tussen hemel en aarde gemaakt kan worden. Er zal vanuit de aarde licht stromen naar de hemel toe. Ik zal er een portaal openen en er is blijkbaar lang op gewacht. Het is een oude zielsafspraak die nu wordt ingewilligd. Manon ziet rijen Joden die mee willen naar St. Baume. Ze willen dat hun stuk naar het licht wordt gebracht zodat er geen afscheiding meer is.

De transformatie in St. Baume

Als we op de laatste dag van ons verblijf in St. Baume aankomen, schijnt de zon. Het is een half uurtje lopen naar de top van de berg waar de grot is waar Jezus en Maria tijdens het leven zouden zijn geweest. Als we een beetje doorlopen, zijn we er om 15:00u, zegt Wim. ‘Nee hoor, zeg ik, we zullen om precies 15:15u daar zijn.’ Ik weet niet waar ik het vandaan haal. We passeren een boom met het getal 5 erop. Ik denk weer aan de 5 leiders van de zomertraining en ook aan de 5 religies. We gaan ze verbinden tot een geheel: De Liefde. Ik weet het zeker!

Om precies 15:15u zijn we boven. Dat vertelt Wim me later als we weer terug zijn, want naarmate ik dichter bij de grot kom, begint mijn lichaam weer te trillen. Ik laat het maar gebeuren. Als ik bijna bij de grot ben, geven mijn gidsen me aan om mijn telefoon stil te zetten. De kans dat mijn zielsliefde me gaat bellen is groot, en het is niet te bedoeling. Als ik in de grot kom, zie ik zijn zoekende ziel. Hij is los van me, ergens in de hoogte. Hij zoekt me en probeert contact met me te maken. Het lukt hem niet. Het lukt mij ook niet om met hem contact te maken. Het is een onwerkelijk gevoel. Ik voel en zie het stukje energetische navelstreng nog dat afgeknipt mag worden zodat mijn navel kan helen. Daarom ben ik hier.

Drie vrouwen

drie_vrouwen_grotAls ik de grot binnenkom, word ik als een waanzinnige naar achteren getrokken. Daar zie ik een groot wit beeld. Het is een beeld van drie vrouwen. Er staat een bidstoel voor het beeld. Ik kniel er op neer en ik moet ontzettend huilen. Mijn lichaam schudt als een gek, het is maar goed dat ik zit. Ik kijk naar het beeld van de drie vrouwen. Wie zijn ze? Ik sluit mijn ogen. Het is Sherida, een vriendin en collega van me die ook mee is geweest naar Rennes le Chateau, het is Manon en het is de vrouw van mijn zielsliefde. Ze zijn hier om mij te helpen. Ik blijf maar huilen. Het verdriet is te groot. Ik kijk naar mijn buik, naar mijn navel en het strengetje dat er nog aan bungelt.

3Kaarsjes_grotDe vrouwen leggen hun hand op mijn navel. Eerst Sherida, dan Manon en dan de vrouw van mijn zielsliefde. ‘Wil jij het doen?’ vraag ik Manon terwijl ik haar de schaar geef. Ik kan het niet zelf. Het is te moeilijk en te pijnlijk. Dat doet ze. De vrouw van mijn zielsliefde legt haar hand op mijn wond. Het is gebeurd. Het laatste stukje verbinding is nu werkelijk afgeknipt. Het huilen wordt langzaam minder totdat het stopt.

Ik sta op en steek drie kaarsjes aan. Een voor mijzelf, een voor mijn zielsliefde en een voor zijn vrouw. Ik spreek de wens uit dat we alledrie gelukkig mogen worden en dat hij en ik ooit bij elkaar mogen komen. Het is de eerste keer in mijn leven dat ik een kaarsje voor mezelf opsteek. Tot nu toe heb ik dat altijd gedaan alleen maar voor anderen…

Ik heb nog twee steentjes in mijn hand. Het zijn een soort zwarte, ronde magneetjes die ik ooit kreeg van mijn websitebouwer in de tijd dat ik borstkanker had. Ze waren bedoeld om het mannelijke en het vrouwelijke in mij te herenigen. Ik mag de stenen hier achter laten, zo voel ik, en ik leg ze in hoekje bij het vrouwenbeeld. Het wordt weer tijd dat Maria, het vrouwelijke, terugkeert in de kerk. Zo voelt het.

De stenen harten

2_losse-hartenDan sta ik op en ga ik naar een ander, dieper gelegen gedeelte in de grot. In mijn hand hou ik een steen vast. Het heeft de vorm van een driehoekig hartje. Deze steen is verbonden met mijn jeugdliefde die op deze dag geopereerd is aan zijn hart… Ik ben niet voor niets in Italie. Ik weet het. Voordat ik de trap afga, wordt me gevraagd om een gebed op te zeggen. Ik bid dat alle mensen en alle religies verbonden zullen worden door eenheid:  De Liefde. No more wishes.

Als ik de trap af ben kom ik bij een beeld van Maria Magdalena. Iemand had een klein stenen hartje bij de voet van het beeld gelegd. Ik leg mijn stenen hartje er bij… Het is alsof het hartje er op wachtte dat er gezelschap kwam. Ik heb niet het gevoel dat er meer gedaan wil worden en ik ga weer naar boven.

De verborgen geschiedenis van de relikwieën

de engelDan verken ik de rest van de grot. Er is een gedeelte dat me angst aanjaagt. Het is het gedeelte waar allerlei relikwieën staan. Ik loop er langzaam naar toe. De energie is onheilspelbaar. Ik huiver. Mijn lichaam begint weer als een waanzinnige te trillen. Ik weet dat dit gaat over het leven van Jezus en Maria Magdalena. Ze zijn hier geweest. Ik voel het. Was de plek oorspronkelijk bedoeld als plek voor heling en genezing, voor gebed, voor terugtrekken… er is hier meer gebeurd dan dat.

zware_energie_verkrachtingLangzaam loop ik in de richting van het beeld van een engel. Het is alsof mijn voet aarzelt en geen stap verder wil zetten. Ik begrijp niet waarom. Ik blijf een tijdje staan, al tappend met mijn rechter voet. Mijn voet wil niet echt verder, alleen mijn teen raakt steeds even de grond. Het is alsof de engel me wil waarschuwen: Weet je het zeker? Toch voel ik dat ik verder moet. Ik weet niet waarom. Ik moet weten wat er gebeurd is. De wereld moet het weten. Dit is mijn taak. Dit heb ik op me genomen. Dit is waarom ik hier ben.

Van innerlijke oorlog naar innerlijke vrede

Ik loop verder, richting ‘de plek des onheils’. Ik weet niet wat hier gebeurd is, maar ik word ter plekke misselijk. Ik weet alleen maar dat ik heel snel een foto moet maken en dat die foto voor iemand is. Later blijkt dat het een van de 144 zielen uit onze zielengroep die met elkaar verbonden zullen worden door het licht. Ook hij mag zijn eigen innerlijke oorlogscode transformeren naar een innerlijke vredescode en hij heeft de foto nodig voor de energie-overdracht.

Ik weet niet hoe snel ik de foto moet nemen om vervolgens er weer snel bij vandaan te gaan. Bah. Ik herken de energie echter wel. Het is de energie van verkrachting… het is de energie die ik herken omdat ik zelf een verkrachter was in het leven van 1497, vele eeuwen later. Het leven van Ferragio

Vorig leven met Jezus en Maria

Later zie ik de bijbehorende beelden. Dat gebeurt als ik de grot uitga en van buiten naar binnen kijk. Dan zie ik de mensen uit het leven van Jezus en Maria Magdalena. Ik zie de mannen met knuppels en zwaarden die binnenkomen. Ze hebben geen enkel mededogen met de poortwachter van de grot: mijn jeugdliefde in dat leven. Hij probeert hen met redelijkheid en woorden te overtuigen maar de mannen zijn meedogenloos. De leider grijpt de eerste beste vrouw bij de arm en ze wordt naar de plek des onheils gesleept. Daar wordt ze op een brute manier geslagen en verkracht…

Verkrachting, vergeving en heling

uitzicht grot st BaumeAls ze de grot weer verlaten, vergeeft Jezus het hen. Dat doet hij hardop. Hij zegent de verkrachter bij het weggaan en zegt dat hij in hem zichzelf herkent. De man kijkt hem heel even aan alsof hij volslagen gek is, en loopt dan weg, de grot uit. Maria buigt zich met anderen meteen over de gewonde vrouw. Het wordt stil in de grot. De mensen fluisteren zachtjes en de vrouw kermt van de pijn. Het duurt vijf dagen. Door de heling die Jezus en Maria Magdalena brengt, is ze na vijf dagen verlicht en een nieuw mens geworden. Dat is wat deze Christusenergie doet… Ik denk aan mijn jeugdliefde die deze ochtend geopereerd is aan zijn hart. Ik hoop maar dat het allemaal goed gaat met hem en dat het geen vijf dagen gaat duren.

We gaan nog even naar een plek in de grot waar boeken en foldertjes liggen. Ik wacht er tot het schudden van mijn lichaam is opgehouden en neem een paar prentjes mee. Dan lopen we weer naar beneden. Ik ben zo blij dat Wim bij me is en dat hij alles leidt. Ik hoef niets anders te doen dan me aan hem over te geven en aan dat wat er gezien en gevoeld wil worden. Wim zorgt voor de leiding en voor de autorit.

Maria Magdalena

We rijden weer verder, naar St. Maxime. Daar staat een basiliek waarin onderin de crypte, de overblijfselen van Maria Magdalena zouden liggen. Terwijl ik het schrijf, google ik even op St. Maxime en Maria Magdalena. Daarbij stuit ik op deze site, waarin meer beschreven wordt over de vermoedelijke rol van Maria Magdalena en haar reis door vele plaatsen in Frankrijk, waaronder Rennes le Chateau en St. Maxime. Er wordt geschreven over ‘vermoedelijke rol, maar ik weet. Ik heb haar gezien en ik heb gezien wat er gebeurd is…

Naar de basiliek in St. Maxime

Wim vraagt hoe het met me gaat. Er staat me nog een derde deel te wachten en ik heb al zoveel ervaren deze dag. Ik vraag aan mijn gidsen of ik het wel aankan, en of mijn lichaam het wel aankan, al deze informatie. Ik krijg een bevestigend antwoord en ik besluit om er voor te gaan. Nu ik toch hier ben, kunnen we het maar beter allemaal gehad hebben. We parkeren vlakbij de basiliek en gaan de basiliek in, op zoek naar de crypte.

mary-magdalene-skull-reliquaryAls we er aan komen nadat we een trap zijn afgedaald, staat er een groep Fransozen, die onderwijs krijgen over de crypte. Ik versta er niks van wat ze zeggen. Mijn lichaam reageert echter meteen. Ik sta helemaal stijf, alsof ik in een dwangbuis wordt geplaatst. Het gevoel dat ik er bij krijg is dat ik als een raket de lucht in wordt geschoten. Het wordt heel licht in mijn hoofd. Het is een prettig gevoel en mijn buik begint weer te trillen. Ik laat het maar gebeuren. In gedachten zing ik het lied van de zee… het is alsof ik het lied zing voor Maria Magdalena, de vrouw die door de kerk verbannen werd.

Initiatie in verbinding van religies

ISt Maxime basiliekk loop door de basiliek. Mijn armen en lijf gaan in de ISIS-houding: mijn armen strekken zich recht naar achteren en ik ga door mijn knieën. ISIS is een Egyptische godin. Ze is de moedergodin die symbool staat voor vruchtbaarheid, ze is de godin van de maan en de sterren. Manon had me verteld over de ISIS-energie die ik met me meedraag: onverschrokken, daadkrachtig, vurig en gedurfd. Ik voel dat de energie zich verbindt met Maria Magdalena. Het is een initiatie van een verbinding tussen twee religies, zo voelt het: De Islam en het Christendom…

Het duurt niet lang. Waar het trillen in de grot alles bij elkaar een half uur duurde, ben ik hier binnen twee minuten klaar. Ik heb niet het gevoel dat ik hier langer moet zijn en loop weer naar boven. Daar ga ik naar een ander gedeelte, waar een altaar staat en een beeld van Maria. Een gigantische zon. Ik Er staat een bidstoel voor, net als in de grot. Weer kniel ik er op. Deze keer hoef ik echter niet te huilen. Ik voel dat Wim achter me moet komen staan, en nog voordat ik het hem kan vragen, staat hij achter me. Hij legt zijn handen op mijn schouders. Het is alsof Jezus door hem heen komt en alsof deze al onze belangrijke chakra’s en punten met elkaar verbinden: onze hoofden, onze harten, de buiken en de voeten. Job done. Mission for this trip completed.

Gouden zegening

Het voelt heel bijzonder om daar zo met Wim te staan. Het is alsof we gezegend worden, in stilte en met sereniteit. Het is overweldigend in zijn eenvoud. Ik voel het licht en het goud. Ik zie het goud voor me. Het ontroert me meer dan ik kan zeggen met woorden.

We gaan nog lekker even ergens wat eten en rijden dan terug naar het vliegveld. Alles verloopt mooi op tijd en nog net voordat ik in het vliegtuig stap stuur ik, als ik twee mensen wiens naam ik door kreeg als zijde twee mensen van de groep die verbonden zijn in de zielengroep van 144, wat foto’s door. Een van hen is een bekende internationale trainer en lichtwerker. Als ik hem vertel over de initiatie van de vrouwenenergie die hij mag ontvangen, laat hij me weten dat het op het perfecte moment binnenkomt. Ik ben benieuwd naar het vervolg.

De verbinding met Nederland in het nu

Mijn jeugdliefde maakt het op afstand in dit leven spannend, zo verneem ik savonds als ik weer terug ben in NL. Ze vermoeden complicaties na de hartoperatie. Op zielsniveau lijkt hij nog te zweven in de tijd van Jezus. Ik zie hem voor de grot staan. De grot is leeg en het is zo goed als donker. Er zijn geen mensen meer, iedereen is naar huis. ‘Wat doe je hier?’ Vraag ik hem. ‘Ik moet de boel bewaken,’ zegt hij. ‘Ik moet zorgen dat er niemand meer naar binnen komt. Dit mag nooit meer gebeuren.’ Hij kijkt stoicijns voor zich uit en negeert me.

‘Het is anno 2015. Je hoeft hier niet meer te zijn. De tijd van dit waken en lijden is voorbij. Je mag naar beneden lopen. Daar wachten je vrouw en je kinderen. Daar is het licht.’ Hij kijkt me aan. ‘Zou je denken?’ ‘Ik weet het zeker’, zeg ik. ‘Ik kan zien in het donker, jij in het licht. In die wetenschap kunnen we samen verder. Jij en ik. Zo zien we samen alles.’ Hij glimlacht. ‘Dus er is niemand meer daar binnen?’ vraagt hij me nog een keer. ‘Er is niemand meer,’ verzeker ik hem. Dan lopen we samen de berg af. Hij is ontslagen van een oude verplichting, zo voelt het.

Manon krijgt een dergelijke bevestiging via de ET’s. Zijn ziel mag zijn levenscontract herzien en zijn leven opnieuw invulling geven. De omkering…

Op ziekenbezoek

Op de vijfde dag bezoek ik hem in het gewone leven in het ziekenhuis. Het gaat gelukkig goed met hem. De complicaties die er aanvankelijk leken te zijn, blijken reuze mee te vallen. Als hij me het litteken op zijn borstbeen laat zien, voel ik de energie die tussen ons overgedragen wordt. Het is niet tegen te houden. Mijn benen gaan hopla de lucht in. Later zie ik de bijbehorende beelden. De grot in St. Baume is verlicht, het gebeurt van onder uit en het licht gaat door de hele grot heen, zo de wereld in.

In de nacht droom ik, dat er niet alleen licht is in deze grot, maar dat er een heel gangenstelsel is tussen diverse grotten in Frankrijk en dat al deze gangen nu verlicht zijn. De mensen vieren feest op de berg. Er is wijn en er zijn hapjes en de kinderen spelen door de verlichte gangen… De tijd van kerst komt er aan. Wat een feest! Ik ben blij dat ik weer in Nederland ben en ik ben benieuwd naar de impact van dit alles op mijn leven. Wordt vervolgd…