Vanochtend fietste ik naar de huisarts voor de uitslag van de verwijdering van de moedervlek op mijn linker arm en om de hechtingen te laten verwijderen. Al die tijd was ik er van overtuigd dat het niets was. Ik had immers mijn ‘huiswerk’ gedaan, vorig jaar de moedervlek onderzocht op de boodschap en de onderliggende energie verwijderd. Ik had trouw de boodschappen van mijn lichaam gevolgd en ging regelmatig naar de natuurgeneeskundige voor een check en extra supplementen om mijn lijf in balans te houden. Hoe blijf ik gezond, is de leidraad in mijn leven en daarbij volg ik het weten van mijn hart. Dát is wat ik leerde van mijn genezingsproces van borstkanker in 2011.
Paniek
Maar vanochtend herinner ik me ineens weer de paniek van de vorige keer toen ik naar de huisarts fietste met die knobbel in mijn borst. Ik vergat mijn bril op te zetten en fietste aan de andere kant van de weg. Kortom: ik was de weg kwijt.
‘Verheug je maar vast op een mooie fietstocht als je straks terugkomt, Leonie’ hoor ik mijn innerlijke stem. ‘Verheug je op de vreugde die je straks zult voelen. Verheug je op het licht.’ Normaal spreekt mijn soulteam in het Engels tegen me, maar soms is het Maria Magdalena met haar zalvende stem die me in het Nederlands toespreekt. Ik probeer het voeden van angstige gedachten te stoppen door bewust te ademen, want met dat voeden van angst ben ik op weg naar paniek, voel ik. Er is pas reden tot paniek als de uitslag niet goed is, zeg ik tegen mezelf. Maak een pas op de plaats, Leonie. Al ademend probeer ik mijn gevoelens onder controle te krijgen. Vervolgens registreer ik de weerstand in mijn buik, bij de gedachte dat ik opnieuw een medisch traject in zou moeten, mocht het toch een melanoom zijn, zoals mijn zus vreesde. Ik heb er zo geen zin in! [Read more…]


Au! Ik heb gefaald! Dat is wat ik voelde toen de toehoorders van mijn lezing ‘vroeger toen ik dood was’ mij de hand schudden bij het verlaten van de zaal. Nee, het was niet wat ze tegen me zeiden, maar het gevoel lag juist besloten in alles wat ze niet zeiden. Ik merkte het toen ik hen de hand schudde bij het weggaan. Want contact maken was wat ik nagelaten had tijdens de lezing, zo zat ik in mijn eigen verhaal en ervaringen.
Vandaag mocht ik weer op controle bij de oncoloog, anderhalf jaar na de operatie. Het blijft altijd weer een beetje spannend. Hoe dichter de controledatum nadert, hoe meer ik last krijg van dat stemmetje dat zegt: weet je het wel zeker dat alles goed is? De laatste weken voelde ik dan ook meer tintelingen in mijn borst dan anders. Was dit een teken?
Ik moet nog steeds terugdenken aan gisteren, toen ik in de wachtkamer van het Jeroen Bosch ziekenhuis wachtte tot ik opgeroepen werd voor mijn eerste jaars controle mammografie. Verwonderd keek ik op mijn horloge: hoe was het toch mogelijk dat om half 9 in de ochtend het programma al een kwartier uitliep? Een wat oudere vrouw in een rolstoel keek me vriendelijk aan en lachte toen ik mopperde over de tijd. Haar ogen stonden helder en ze straalde een enorme rust en wijsheid uit. Ze begon te zingen ‘
Vanochtend werd ik wakker van een nachtmerrie: ik was in het ziekenhuis beland waar artsen tegen mijn wil in mij tot een darmonderzoek wilden onderwerpen wat ik niet zag zitten. Ik was er immers voor een CT scan van mijn hoofd. Toen ik tegenstribbelde keken ze me meewarig aan, fluisterden tegen elkaar en probeerden ze me plat te spuiten. Voordat het kon gebeuren trok ik de spuit uit mijn arm en schreeuwde: zijn jullie helemaal gek geworden? Aan mijn lijf geen polonaise, dit is nergens voor nodig, ik ben gezond! Uitgeput werd ik wakker.
Volg mij op....