Afgelopen donderdag was het precies 5 jaar geleden dat ik de uitslag kreeg van de mammografie en echografie: borstkanker. Ik bleek 2 tumoren te hebben in mijn linkerborst. Als behandelplan werden operatie, bestraling, chemo-therapie en hormoontherapie voorgesteld. Ik vond het veel te veel en besloot mijn hart te volgen en het op mijn eigen manier te doen: wel operatie en bestraling maar geen chemo- of hormoontherapie. En ook geen aanvullend okselkliertoilet of preventief eierstokken verwijderen.

Dat betekende nogal wat: ingaan tegen het voorgestelde behandelplan en de 4,5% en 14% grotere kans op volledige genezing af te slaan omdat ik voelde: maar dit klopt niet voor mij! Mijn toenmalige geliefde steunde me maar ik voelde ook zijn angst dat ik niet de juiste beslissing nam. Ik besefde: er is maar een mens aan wie ik uiteindelijk verantwoording af moet leggen, en dat ben ik zelf. Ik moet leven met de gevolgen van mijn keuze, ook al blijkt het de dood te zijn.

Het omarmen van de angst voor de dood

Het bleek niet de dood zelf te zijn, maar de angst voor de dood. Die kwam ik tegen toen mijn broer Jan in diezelfde periode binnen vier weken stierf aan uitgezaaide kanker. Die mocht ik omarmen. De spirituele zoektocht leidde me naar de gedrochten van de hel van vorige levens, waardoor ik ontdekte: het eenheidsbewustzijn ligt niet alleen omsloten in de liefde, maar kan alleen maar ontstaan als we ook die schaduwkanten in onszelf ontmoeten en omarmen. De illusie van het ego doorprikken. Mijn hart werkelijk volgen en erop vertrouwen dat mijn keuzes goed zijn en dat er altijd voor me gezorgd wordt.

Gemakkelijk was het allemaal niet en spannend was het zeer zeker ook. Vooral toen ik na 2  jaar controle besloot om de volgende controles over te slaan totdat ik bij de 5-jaars controle zou zijn. Ik had een unheimisch gevoel bij dat derde jaar, het voelde als een zwaard van Damocles. Diep van binnen was er een bepaalde angst dat ze weer iets zouden vinden. Ik durfde mijn angsten niet onder woorden te brengen en wist alleen maar: als het zo is, dan ga ik het anders doen. Chemotherapie en hormoontherapie, dat is het niet voor mij. Misschien wel voor miljoenen andere vrouwen met borstkanker, maar niet voor mij!

De NEI-test

Ik liep in die periode bij een natuurgeneeskundige die met een NEI-test constateerde dat het aantal kankercellen weer was toegenomen. Het verbaasde me niet en ik nam het met liefde aan. Ik slikte braaf de homeopatische tabletten die ik van haar kreeg, samen met andere voedingssupplementen als vitamine C en D3. Ik kwam een half jaar later bij een andere natuurgeneeskundige terecht die  met behulp van een SCIO-apparaat dat de energiefrequenties van organen meet, hetzelfde constateerde. Hij behandelde me met het systeem en bood me een kurkumakuur aan om op te schonen. Volgens hem lag het ook aan mijn darmen want ik had een flinke candida infectie, waardoor mijn weerstand niet optimaal was.

Wat ik leerde en ook veel gelezen had vanuit de complementaire geneeskunst, is dat ieder mens kankercellen heeft, maar dat een gezond lichaam deze zelf kan opruimen. Wat ik vooral deed was dus: zorgen dat ik gezond bleef. Dat betekende zuinig zijn met suiker en bij tijden volledig vermijden, stress zoveel mogelijk aanpakken, bewegen en naar buiten: de natuur in. Luisteren naar mijn lichaam als die vroeg om een massage of een wandeling. Alle spirituele processen aangaan die langskwamen en de bijbehorende lessen in liefde te omarmen. De angst om niet genoeg te verdienen in mijn bedrijf, los te laten en te vertrouwen dat het universum voor mij zorgt. Iedere keer opnieuw.

Trouw zijn aan jezelf

Door de jaren heen, voelde ik alleen maar: ik moet trouw zijn aan mezelf. Een maand geleden was ik voor de laatste keer bij de natuurgeneeskundige met het SCIO-apparaat. Hij was meer dan tevreden want al mijn waarden waren buitengewoon goed: de insuline, de darmen, de waarden van het aantal kankercellen was al een jaar helemaal goed, en mijn hormoonhuishouding was ook optimaal. Ik voelde me ook voor het eerst sinds al die jaren energiek. Want energieverlies: dat was een van de grootste gevolgen van al die behandelingen die ik had ondergaan.

Afgelopen donderdag, precies 5 jaar later, liet ik weer een mammografie maken. Mijn soulteam, een team van gidsen die mij sinds mijn behandelproces van borstkanker ondersteunt, had me al voorgelicht en me uitgedaagd om in het vertrouwen te blijven. ‘Voel alle emoties en daarna is het celebration time: tijd om het leven te vieren.’

De steun van mijn soulteam

De dag zelf waren ze er natuurlijk ook. Na de mammografie zat ik op de gang te wachten met mijn vriendin, en ze lieten me weten dat de mammografie er goed uit zag, maar dat de arts voor de zekerheid nog even een echografie wilde doen. Vijf minuten later kwam de laborante mij hetzelfde vertellen. De echografie werd door de radioloog zelf gedaan en ik keek mee op het scherm. Als ex-rontgenlaborante kan ik nog een beetje mee-interpreteren. Ze bleef wat langer bij mijn rechter borst kijken, en mijn gidsen vertelden me dat er niets was om zorgen over te maken, maar dat ze het goed in beeld wilde brengen en zeker wilde zijn van haar zaak. Ook dat kwam uit.

Na vijf jaar borstkankervrij!

Uiteindelijk feliciteerde de radioloog mij: u bent helemaal gezond, het ziet er allemaal goed uit. Hoeraa! Ik barstte spontaan in huilen uit. Ondanks al het vertrouwen dat ik de afgelopen jaren gevoeld had, was het toch een eenzame wedstrijd geweest. Misschien is eenzaam niet het juiste woord, want er waren ook tal van mensen die me echt vanuit hun hart ondersteunden. In de loop der jaren kwamen er ook steeds meer berichten van mensen die het op hun eigen manier wilden doen zoals blijkt uit de Facebookgroep Kanker anders benaderd en artsen die geloofden in een andere aanpak en die hun kennis op internet deelden, zoals de DVD-serie Cancer, a global quest. Maar toch: het was mijn innerlijk strijd. Die weg mocht ik zelf lopen.

Steun van mijn vriendin

Ik was super blij dat ik mijn vriendin had meegevraagd. Natuurlijk kon ik het allemaal zelf, maar inmiddels heb ik ook geleerd dat liefde en houden van jezelf ook betekent dat je voor jezelf mag zorgen in de zin van steun vragen. Gedeelde smart is halve smart en gedeelde vreugd is dubbele vreugd. Vooral dat laatste heb ik ervaren. Ik heb genoten van de zon op mijn gezicht, van de taartjes die we samen gingen eten, van de heerlijke lunch, van de Jeroen Bosch tentoonstelling in de stad, van de voetmassage die we onszelf aan het eind van de dag cadeau deden en van de twee prachtige jurken die ik mezelf cadeau deed: voor iedere verdwenen tumor een.

I did it my way and it worked!

In dit filmpje deel ik mijn blijdschap met de wereld. Ik deel het nu graag met jou. Het is fijn om deze periode van verplichte controles af te kunnen sluiten en ik kijk er naar uit om mijn oncoloog op 24 maart te hand te schudden en te zeggen: I did it my way and see: it worked!