Deel 2 vorige levens in Dolce Acqua – De Omkering

Het zijn indrukwekkende dagen in Dolce Acqua met mijn lief Wim. Iedere dag start ik met een wandeling langs het kiezelstrand. De mooiste stenen neem ik mee. Ze zijn zo bijzonder! Tijdens de strandwandeling komen de volgende zinnen door:

It’s the tone of your voice that will set you free

You will succeed in everything that you do

Boundaries are there to be broken

The tree of life is captured in a stone 

You are willing to surrender but you need your own space and time to create. We appreciate and value that.

The locked apples will soon fall of the tree. You will unite. All of you. No one will be excluded anymore

Ik vind prachtige stenen met bijzondere opdrukken zoals deze twee, met het getal 9 dat doorgaat in een 0, en een steen waarbij ik onmiddellijk aan mijn verloren zielsliefde moet denken. Bij hem voelde ik altijd de Levensboom. Aan het einde van de strandwandeling komt er een lied in me door met de volgende tekst:

The time that you worry
The time, that you hurry
Is gone, my dear, that is gone. 

Just walk and sing
and pray and be a wing
for those,
who are messing up their lives

And you will see
The sea is giving you freedom
And the stones
will be
They just will be

The time that you worry
The time, that you hurry
Is gone, my dear, that is gone. 

There’s no need to pray
There’s no need to stay
In all the times
Of worries and desillusions

It’s the sea
That will roll over me
The sea 
will set you free
Will set you free
Will set us free

Er komen veel vorige levens voorbij. Het wordt me wel duidelijk dat ik niet voor niets in Italie ben.

Heling met mijn zielsliefde

Manon krijgt veel informatie door tijdens de 5 healingen die ze me deze week op afstand geeft. De informatie is aanvullend en ondersteunend in wat ik ervaar. Ik ben zo blij dat ik het niet alleen hoef te doen en ik ervaar het als magisch. Ik maak een energetisch reisje naar de Akasha Kronieken, de energetische bibliotheek waar mijn levensbestemming ligt opgeslagen. Ze geeft me informatie over mijn verbinding, of beter gezegd mijn verstrikking met mijn zielsliefde die ik onlangs heb losgelaten. De ontmoeting met zowel Bri als met hem was een zielsafspraak. De herkenning van de zielendelen die ik van hen in mij droeg, was voor hen voldoende. Zij kregen hierdoor het gevoel dat ze ‘klaar’ waren.

Het eczeem dat ik heb draagt een deel van zijn verantwoordelijkheid en is een uiting van de wond en de pijn die er bij hoort. Zijn pijn. Door hem los te laten, zal mijn wond genezen… De pijn is voor mij te groot om te dragen. Ik mag zelf bepalen of en hoe ik dat laatste stukje energetische navelstreng doorknip. Pffft. Wat een opdracht!

Soldaten en transformatie

Manon laat me een aantal dingen weten. Er schijnen ook veel soldaten om mij heen te hangen, en ook Joden. Ze groeten me en zijn blij dat ik er ben om de oude pijn naar het licht te brengen. Blijkbaar heb ik deze taak op mij genomen vanuit een vorig leven. Ik fungeer als een spin in een web en er komen de zielen van heinde en ver naar me toe om getransformeerd te worden. Ik ben de grote schoonmaker. We vormen met veel mensen die in het leven van Jezus en Maria vrouwen waren, een ondergronds netwerk dat lichtwerk doet. Nu mag het allemaal in de openbaarheid worden gebracht. Daarin speel ik een centrale rol. Nou ja zeg! En ik vind diezelfde dag die steen met spin-tekening waarvan ik voel: dit ben ik! Waaah!

Ik krijg te horen dat ik in de grot een ‘Zegel’ zal openmaken, waardoor er een verbinding tussen hemel en aarde gemaakt kan worden. Er zal vanuit de aarde licht stromen naar de hemel toe. Ik zal er een portaal openen en er is blijkbaar lang op gewacht. Het is een oude zielsafspraak die nu wordt ingewilligd. Manon ziet rijen Joden die mee willen naar St. Baume. Ze willen dat hun stuk naar het licht wordt gebracht zodat er geen afscheiding meer is.

De transformatie in St. Baume

Als we op de laatste dag van ons verblijf in St. Baume aankomen, schijnt de zon. Het is een half uurtje lopen naar de top van de berg waar de grot is waar Jezus en Maria tijdens het leven zouden zijn geweest. Als we een beetje doorlopen, zijn we er om 15:00u, zegt Wim. ‘Nee hoor, zeg ik, we zullen om precies 15:15u daar zijn.’ Ik weet niet waar ik het vandaan haal. We passeren een boom met het getal 5 erop. Ik denk weer aan de 5 leiders van de zomertraining en ook aan de 5 religies. We gaan ze verbinden tot een geheel: De Liefde. Ik weet het zeker!

Om precies 15:15u zijn we boven. Dat vertelt Wim me later als we weer terug zijn, want naarmate ik dichter bij de grot kom, begint mijn lichaam weer te trillen. Ik laat het maar gebeuren. Als ik bijna bij de grot ben, geven mijn gidsen me aan om mijn telefoon stil te zetten. De kans dat mijn zielsliefde me gaat bellen is groot, en het is niet te bedoeling. Als ik in de grot kom, zie ik zijn zoekende ziel. Hij is los van me, ergens in de hoogte. Hij zoekt me en probeert contact met me te maken. Het lukt hem niet. Het lukt mij ook niet om met hem contact te maken. Het is een onwerkelijk gevoel. Ik voel en zie het stukje energetische navelstreng nog dat afgeknipt mag worden zodat mijn navel kan helen. Daarom ben ik hier.

Drie vrouwen

Als ik de grot binnenkom, word ik als een waanzinnige naar achteren getrokken. Daar zie ik een groot wit beeld. Het is een beeld van drie vrouwen. Er staat een bidstoel voor het beeld. Ik kniel er op neer en ik moet ontzettend huilen. Mijn lichaam schudt als een gek, het is maar goed dat ik zit. Ik kijk naar het beeld van de drie vrouwen. Wie zijn ze? Ik sluit mijn ogen. Het is Sherida, een vriendin en collega van me die ook mee is geweest naar Rennes le Chateau, het is Manon en het is de vrouw van mijn zielsliefde. Ze zijn hier om mij te helpen. Ik blijf maar huilen. Het verdriet is te groot. Ik kijk naar mijn buik, naar mijn navel en het strengetje dat er nog aan bungelt.

De vrouwen leggen hun hand op mijn navel. Eerst Sherida, dan Manon en dan de vrouw van mijn zielsliefde. ‘Wil jij het doen?’ vraag ik Manon terwijl ik haar de schaar geef. Ik kan het niet zelf. Het is te moeilijk en te pijnlijk. Dat doet ze. De vrouw van mijn zielsliefde legt haar hand op mijn wond. Het is gebeurd. Het laatste stukje verbinding is nu werkelijk afgeknipt. Het huilen wordt langzaam minder totdat het stopt.

Ik sta op en steek drie kaarsjes aan. Een voor mijzelf, een voor mijn zielsliefde en een voor zijn vrouw. Ik spreek de wens uit dat we alledrie gelukkig mogen worden en dat hij en ik ooit bij elkaar mogen komen. Het is de eerste keer in mijn leven dat ik een kaarsje voor mezelf opsteek. Tot nu toe heb ik dat altijd gedaan alleen maar voor anderen…

Ik heb nog twee steentjes in mijn hand. Het zijn een soort zwarte, ronde magneetjes die ik ooit kreeg van mijn websitebouwer in de tijd dat ik borstkanker had. Ze waren bedoeld om het mannelijke en het vrouwelijke in mij te herenigen. Ik mag de stenen hier achter laten, zo voel ik, en ik leg ze in hoekje bij het vrouwenbeeld. Het wordt weer tijd dat Maria, het vrouwelijke, terugkeert in de kerk. Zo voelt het.

De stenen harten

Dan sta ik op en ga ik naar een ander, dieper gelegen gedeelte in de grot. In mijn hand hou ik een steen vast. Het heeft de vorm van een driehoekig hartje. Deze steen is verbonden met mijn jeugdliefde die op deze dag geopereerd is aan zijn hart… Ik ben niet voor niets in Italie. Ik weet het. Voordat ik de trap afga, wordt me gevraagd om een gebed op te zeggen. Ik bid dat alle mensen en alle religies verbonden zullen worden door eenheid:  De Liefde. No more wishes.

Als ik de trap af ben kom ik bij een beeld van Maria Magdalena. Iemand had een klein stenen hartje bij de voet van het beeld gelegd. Ik leg mijn stenen hartje er bij… Het is alsof het hartje er op wachtte dat er gezelschap kwam. Ik heb niet het gevoel dat er meer gedaan wil worden en ik ga weer naar boven.

De verborgen geschiedenis van de relikwieën

Dan verken ik de rest van de grot. Er is een gedeelte dat me angst aanjaagt. Het is het gedeelte waar allerlei relikwieën staan. Ik loop er langzaam naar toe. De energie is onheilspelbaar. Ik huiver. Mijn lichaam begint weer als een waanzinnige te trillen. Ik weet dat dit gaat over het leven van Jezus en Maria Magdalena. Ze zijn hier geweest. Ik voel het. Was de plek oorspronkelijk bedoeld als plek voor heling en genezing, voor gebed, voor terugtrekken… er is hier meer gebeurd dan dat.

Langzaam loop ik in de richting van het beeld van een engel. Het is alsof mijn voet aarzelt en geen stap verder wil zetten. Ik begrijp niet waarom. Ik blijf een tijdje staan, al tappend met mijn rechter voet. Mijn voet wil niet echt verder, alleen mijn teen raakt steeds even de grond. Het is alsof de engel me wil waarschuwen: Weet je het zeker? Toch voel ik dat ik verder moet. Ik weet niet waarom. Ik moet weten wat er gebeurd is. De wereld moet het weten. Dit is mijn taak. Dit heb ik op me genomen. Dit is waarom ik hier ben.

Van innerlijke oorlog naar innerlijke vrede

Ik loop verder, richting ‘de plek des onheils’. Ik weet niet wat hier gebeurd is, maar ik word ter plekke misselijk. Ik weet alleen maar dat ik heel snel een foto moet maken en dat die foto voor iemand is. Later blijkt dat het een van de 144 zielen uit onze zielengroep die met elkaar verbonden zullen worden door het licht. Ook hij mag zijn eigen innerlijke oorlogscode transformeren naar een innerlijke vredescode en hij heeft de foto nodig voor de energie-overdracht.

Ik weet niet hoe snel ik de foto moet nemen om vervolgens er weer snel bij vandaan te gaan. Bah. Ik herken de energie echter wel. Het is de energie van verkrachting… het is de energie die ik herken omdat ik zelf een verkrachter was in het leven van 1497, vele eeuwen later. Het leven van Ferragio

Vorig leven met Jezus en Maria

Later zie ik de bijbehorende beelden. Dat gebeurt als ik de grot uitga en van buiten naar binnen kijk. Dan zie ik de mensen uit het leven van Jezus en Maria Magdalena. Ik zie de mannen met knuppels en zwaarden die binnenkomen. Ze hebben geen enkel mededogen met de poortwachter van de grot: mijn jeugdliefde in dat leven. Hij probeert hen met redelijkheid en woorden te overtuigen maar de mannen zijn meedogenloos. De leider grijpt de eerste beste vrouw bij de arm en ze wordt naar de plek des onheils gesleept. Daar wordt ze op een brute manier geslagen en verkracht…

Verkrachting, vergeving en heling

Als ze de grot weer verlaten, vergeeft Jezus het hen. Dat doet hij hardop. Hij zegent de verkrachter bij het weggaan en zegt dat hij in hem zichzelf herkent. De man kijkt hem heel even aan alsof hij volslagen gek is, en loopt dan weg, de grot uit. Maria buigt zich met anderen meteen over de gewonde vrouw. Het wordt stil in de grot. De mensen fluisteren zachtjes en de vrouw kermt van de pijn. Het duurt vijf dagen. Door de heling die Jezus en Maria Magdalena brengt, is ze na vijf dagen verlicht en een nieuw mens geworden. Dat is wat deze Christusenergie doet… Ik denk aan mijn jeugdliefde die deze ochtend geopereerd is aan zijn hart. Ik hoop maar dat het allemaal goed gaat met hem en dat het geen vijf dagen gaat duren.

We gaan nog even naar een plek in de grot waar boeken en foldertjes liggen. Ik wacht er tot het schudden van mijn lichaam is opgehouden en neem een paar prentjes mee. Dan lopen we weer naar beneden. Ik ben zo blij dat Wim bij me is en dat hij alles leidt. Ik hoef niets anders te doen dan me aan hem over te geven en aan dat wat er gezien en gevoeld wil worden. Wim zorgt voor de leiding en voor de autorit.

Maria Magdalena

We rijden weer verder, naar St. Maxime. Daar staat een basiliek waarin onderin de crypte, de overblijfselen van Maria Magdalena zouden liggen. Terwijl ik het schrijf, google ik even op St. Maxime en Maria Magdalena. Daarbij stuit ik op deze site, waarin meer beschreven wordt over de vermoedelijke rol van Maria Magdalena en haar reis door vele plaatsen in Frankrijk, waaronder Rennes le Chateau en St. Maxime. Er wordt geschreven over ‘vermoedelijke rol, maar ik weet. Ik heb haar gezien en ik heb gezien wat er gebeurd is…

Naar de basiliek in St. Maxime

Wim vraagt hoe het met me gaat. Er staat me nog een derde deel te wachten en ik heb al zoveel ervaren deze dag. Ik vraag aan mijn gidsen of ik het wel aankan, en of mijn lichaam het wel aankan, al deze informatie. Ik krijg een bevestigend antwoord en ik besluit om er voor te gaan. Nu ik toch hier ben, kunnen we het maar beter allemaal gehad hebben. We parkeren vlakbij de basiliek en gaan de basiliek in, op zoek naar de crypte.

Als we er aan komen nadat we een trap zijn afgedaald, staat er een groep Fransozen, die onderwijs krijgen over de crypte. Ik versta er niks van wat ze zeggen. Mijn lichaam reageert echter meteen. Ik sta helemaal stijf, alsof ik in een dwangbuis wordt geplaatst. Het gevoel dat ik er bij krijg is dat ik als een raket de lucht in wordt geschoten. Het wordt heel licht in mijn hoofd. Het is een prettig gevoel en mijn buik begint weer te trillen. Ik laat het maar gebeuren. In gedachten zing ik het lied van de zee… het is alsof ik het lied zing voor Maria Magdalena, de vrouw die door de kerk verbannen werd.

Initiatie in verbinding van religies

Ik loop door de basiliek. Mijn armen en lijf gaan in de ISIS-houding: mijn armen strekken zich recht naar achteren en ik ga door mijn knieën. ISIS is een Egyptische godin. Ze is de moedergodin die symbool staat voor vruchtbaarheid, ze is de godin van de maan en de sterren. Manon had me verteld over de ISIS-energie die ik met me meedraag: onverschrokken, daadkrachtig, vurig en gedurfd. Ik voel dat de energie zich verbindt met Maria Magdalena. Het is een initiatie van een verbinding tussen twee religies, zo voelt het: De Islam en het Christendom…

Het duurt niet lang. Waar het trillen in de grot alles bij elkaar een half uur duurde, ben ik hier binnen twee minuten klaar. Ik heb niet het gevoel dat ik hier langer moet zijn en loop weer naar boven. Daar ga ik naar een ander gedeelte, waar een altaar staat en een beeld van Maria. Een gigantische zon. Ik Er staat een bidstoel voor, net als in de grot. Weer kniel ik er op. Deze keer hoef ik echter niet te huilen. Ik voel dat Wim achter me moet komen staan, en nog voordat ik het hem kan vragen, staat hij achter me. Hij legt zijn handen op mijn schouders. Het is alsof Jezus door hem heen komt en alsof deze al onze belangrijke chakra’s en punten met elkaar verbinden: onze hoofden, onze harten, de buiken en de voeten. Job done. Mission for this trip completed.

Gouden zegening

Het voelt heel bijzonder om daar zo met Wim te staan. Het is alsof we gezegend worden, in stilte en met sereniteit. Het is overweldigend in zijn eenvoud. Ik voel het licht en het goud. Ik zie het goud voor me. Het ontroert me meer dan ik kan zeggen met woorden.

We gaan nog lekker even ergens wat eten en rijden dan terug naar het vliegveld. Alles verloopt mooi op tijd en nog net voordat ik in het vliegtuig stap stuur ik, als ik twee mensen wiens naam ik door kreeg als zijde twee mensen van de groep die verbonden zijn in de zielengroep van 144, wat foto’s door. Een van hen is een bekende internationale trainer en lichtwerker. Als ik hem vertel over de initiatie van de vrouwenenergie die hij mag ontvangen, laat hij me weten dat het op het perfecte moment binnenkomt. Ik ben benieuwd naar het vervolg.

De verbinding met Nederland in het nu

Mijn jeugdliefde maakt het op afstand in dit leven spannend, zo verneem ik savonds als ik weer terug ben in NL. Ze vermoeden complicaties na de hartoperatie. Op zielsniveau lijkt hij nog te zweven in de tijd van Jezus. Ik zie hem voor de grot staan. De grot is leeg en het is zo goed als donker. Er zijn geen mensen meer, iedereen is naar huis. ‘Wat doe je hier?’ Vraag ik hem. ‘Ik moet de boel bewaken,’ zegt hij. ‘Ik moet zorgen dat er niemand meer naar binnen komt. Dit mag nooit meer gebeuren.’ Hij kijkt stoicijns voor zich uit en negeert me.

‘Het is anno 2015. Je hoeft hier niet meer te zijn. De tijd van dit waken en lijden is voorbij. Je mag naar beneden lopen. Daar wachten je vrouw en je kinderen. Daar is het licht.’ Hij kijkt me aan. ‘Zou je denken?’ ‘Ik weet het zeker’, zeg ik. ‘Ik kan zien in het donker, jij in het licht. In die wetenschap kunnen we samen verder. Jij en ik. Zo zien we samen alles.’ Hij glimlacht. ‘Dus er is niemand meer daar binnen?’ vraagt hij me nog een keer. ‘Er is niemand meer,’ verzeker ik hem. Dan lopen we samen de berg af. Hij is ontslagen van een oude verplichting, zo voelt het.

Manon krijgt een dergelijke bevestiging via de ET’s. Zijn ziel mag zijn levenscontract herzien en zijn leven opnieuw invulling geven. De omkering…

Op ziekenbezoek

Op de vijfde dag bezoek ik hem in het gewone leven in het ziekenhuis. Het gaat gelukkig goed met hem. De complicaties die er aanvankelijk leken te zijn, blijken reuze mee te vallen. Als hij me het litteken op zijn borstbeen laat zien, voel ik de energie die tussen ons overgedragen wordt. Het is niet tegen te houden. Mijn benen gaan hopla de lucht in. Later zie ik de bijbehorende beelden. De grot in St. Baume is verlicht, het gebeurt van onder uit en het licht gaat door de hele grot heen, zo de wereld in.

In de nacht droom ik, dat er niet alleen licht is in deze grot, maar dat er een heel gangenstelsel is tussen diverse grotten in Frankrijk en dat al deze gangen nu verlicht zijn. De mensen vieren feest op de berg. Er is wijn en er zijn hapjes en de kinderen spelen door de verlichte gangen… De tijd van kerst komt er aan. Wat een feest! Ik ben blij dat ik weer in Nederland ben en ik ben benieuwd naar de impact van dit alles op mijn leven. Wordt vervolgd…